στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Το Τέλος και η Πλήρωση στην ελληνική αλληλοσχετίζονται. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο λέξεις εμ-περιέχουν μία ταυτόσημη αμφισημία. Σηματοδοτούν τόσον την ολοκλήρωση μιας πορείας ή μιας εργασίας, όσον και την καταβολή του Κόστους της.
Το Τέλος και η Πλήρωση στην ελληνική αλληλοσχετίζονται. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο λέξεις εμ-περιέχουν μία ταυτόσημη αμφισημία. Σηματοδοτούν τόσον την ολοκλήρωση μιας πορείας ή μιας εργασίας, όσον και την καταβολή του Κόστους της.
Το Ατελές λοιπόν, δεν είναι το μη Τέλειον, αλλά το μη Ακόμη εκ-πληρωθέν' και με τις δύο έννοιες.
Η εκδίκηση της ιστορίας απέναντι του Πλάτωνα, έγκειται στο γεγονός ότι το έργο του επι-κρίνεται σήμερα με τους ίδιους τρόπους που χρησιμοποίησε και αυτός για να διδάξει τις αντιλήψεις του. Δηλαδή λογικές συνεπαγωγές που στηρίζονται στην εκ των προτέρων παραδοχή ως αληθούς, κάποιας αρχειακής ιδέας. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν αμφισβητείται η καταρρίπτεται αυτή η αρχειακή ιδέα, φαίνεται σαν να καταπίπτει όλο το οικοδόμημα. Έτσι όμως κατα-στρέφονται σπουδαίες και πολύτιμες γνώσεις και γνώμες και ιδέες που μας παρέδωσε και που καθεαυτές δεν είχαν ανάγκη στήριξης από την εν λόγω αρχειακή ιδέα.
Η Τελειότητα, έχει να κάνει με την Ολοκλήρωση. Το ίδιο το γεγονός της Ολοκλήρωσης, συνεπάγεται και το Κόστος της. Και αυτό έγκειται στο γεγονός ότι το Ολοκληρωμένο, το Τέλειο Ον δεν έχει πλέον απολύτως κανένα ρόλο να παίξει, καμία δραστηριότητα που να το αφορά. Είναι κάτι σαν αυτό που με την αφελή τους φιλοσοφική προσέγγιση κατάφεραν οι Μωσαϊστές να μας πλασάρουν ως Θεό: Α-παθές (και εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα δισημία στη λέξη Πάθος).
Άρα το Τελειοθέν Ον, είναι πλέον άχρηστο και ουσιαστικά ανύπαρκτο για κάθε τι άλλο πλην του εαυτού του (και αυτός ο τελευταίος δεν το απασχολεί αφού ήδη τον κατέχει πλήρως).
Αντιθέτως, σε μας τους Αν-θρώπους ανήκει μια άλλη Ιδέα: Εκείνη της Αν-έλιξης. Της συνεχούς, αδιάκοπης και ακούραστης επέκτασης των Ορίων που μπορούμε να εξερευνήσουμε και να παραβιάσουμε, των Γνώσεων που μπορούμε να προσεγγίσουμε και να αποκτήσουμε, των Θεωριών που μπορούμε να δημιουργήσουμε και να ελέγξουμε, των Λαθών που μπορούμε να κάνουμε και να απολαύσουμε, των Επιτευγμάτων που μπορούμε να επιδιώξουμε και να πραγματώσουμε.
Εδώ, έγκειται το Τραγικό και το Ωραίο: Στο ότι ούτε η Αναζήτηση, ούτε το Ταξίδι έχουν πραγματικό Τέλος.
Και αν αυτό μας τρομάζει και μας κάνει να αναζητούμε τρύπες για να χώσουμε το κεφάλι μας, δεν κοροϊδεύουμε άλλον από τον κατά περίπτωσιν εαυτό μας...
