Έτσι απόμακρα και θλιμμένα
στους γκρίζους δρόμους
που κατοικούν τα βαριά βήματα
των περαστικών
που δεν μπόρεσαν να αγαπηθούν
γιατί δεν διάλεξαν
το που να γεννηθούν.
Στους μυστικούς γκρίζους δρόμους
με τα πολλά καπάκια από υπονόμους
και μπερδεμένους ξεβράκωτους νόμους
που μοιράζονται μεταξύ τους τα μπόνους
τους βρίσκουν μόνους
να ριγούν στην κρύα βροχή
όλο και πιο πολλοί νεοφερμένοι
της Γης ξεριζωμένοι..
Και στο άδειο κρεβάτι
που θα πλαγιάσουν αγκαλιά
με μια θάλασσα πλατιά μοναξιά
κρύα και άπατη
χωρίς πυθμένα σε αυτή τη Γη
για να καθίσουν
και να ξεκουραστούν,
μα με υπήνεμη ακρογιαλιά
στην πέρα όχθη μιας άλλης ζωής..
Εκεί που θα ονειρευτώ απόψε
και θα συναντήσω όλους αυτούς
που χαμογελούν
και δεν τους ξέρω
αφήνοντας τους τόσους
πολλούς …
που όμως δεν θέλω να μάθω
γιατί δεν Υπάρχω…
Νίκος Στυλιανού