στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Πάει καιρός από τότε που είχε κλείσει τις κλειδαριές της, και όπως ήταν φυσικό τα πρώτα σημάδια σκουριάς είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Πώς αλλιώς, αφού εκείνη στην ουσία τα κάλεσε.
Καρδιά κλειστή, σπίτι κλειδαμπαρωμένο, το χειρότερο από όλα όμως, ήταν που τόσο καιρό είχε αφήσει κλειστό το μυαλό της.
Εκεί είχε βάλει διπλά λουκέτα.
Δεν άφηνε να μπουν νέες ιδέες, επέλεγε πολύ προσεκτικά τις σκέψεις της, και επίσης διάλεγε τις λέξεις που ξεστόμιζε σε αυτούς τους δυο-τρεις ανθρώπους που επέμεναν και την ανέχονταν στη μοναχική διαδρομή που είχε επιλέξει.
Κλεισμένη στη αόρατη προστατευτική φούσκα της για παρά πολύ καιρό, είχε χάσει κάθε επαφή με τον πραγματικό κόσμο.
Βοηθοί σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, ήταν η αγοραφοβία, ο διάλογος και γενικά η συναναστροφή με οτιδήποτε καινούργιο και άγνωστο. Της είχανε κλέψει τον αυθορμητισμό της, την ανεμελιά της, την παιδικότητα της.
Ένας δικτάτορας πατέρας, και μια μάνα που το μόνο που έπρεπε να κάνει, ήταν απλά να συμφωνεί μ΄αυτόν.
Ο λόγος της ήταν πιο ελαφρύς και από μια ελαφρόπετρα, βαρύτητα μηδέν. Η δε γνώμη της, ανύπαρκτη.
Σκιά του ήταν και μάλιστα πιο κεντραρισμένη από τη δικιά του.
Είχε καταφέρει να μεταμορφώσει και τις δυο σε γυναίκες άοσμες, άχρωμες, άβουλες.
Τον μισούσε τον πατέρα της για την κατάντια τους. Όπως και τη μάνα της, που δεν είχε τα κότσια να υψώσει το ανάστημα της και να τις υπερασπιστεί, τότε που ολα αυτά ήταν ακομα στην αρχή. Τότε, που το μόνο που έπρεπε να κάνουν, ήταν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ελευθερωθούν.
Το "ό,τι δεν λύεται κόπτεται", στη δική της περίπτωση έγινε με άσχημο τρόπο.
Η απομόνωση ήταν το καταφύγιο και ταυτόχρονα η φυλακή της. Μια φυλακή που μόνη της δημιούργησε, άνοιξε και μπήκε μέσα.
Κλείδωσε τη βαριά κλειδαριά και πέταξε το κλειδί έξω από την πόρτα.
Η ζωή της καραδοκούσε να γίνουν ένα οι δυο τους, εκεί μπροστά της κι εκείνη την αρνιόταν πεισματικά.
Το σπίτι της έγινε φρούριο. Τα σφαλισμένα ερμητικά παράθυρα, με τα διπλοσφραγισμένα παντζούρια από τη μια κι από την άλλη οι βαριές κουρτίνες, την προστάτευαν από τις ελάχιστες ρωγμές που ξέκλεβε ο ήλιος και προσπαθούσε να τρυπώσει λαθραία στο σκοτεινό σπίτι.
Χαμηλός φωτισμός κυριαρχούσε στο χώρο, πράγμα που την έκανε πολλές φορές να σκοντάφτει.
Ο φόβος της για οτιδήποτε όμορφο, την έκανε να σκεπάσει μέχρι και το κλασικό παλιό πιάνο.
Με την πάροδο του χρόνου είχε μάθει να μετατρέπει το φόβο σε ντροπή και το ανάποδο.
Περνούσαν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά κι αυτή χαμένη στις επιτρεπόμενες εισερχόμενες σκέψεις, καθισμένη στην αναπαυτική της πολυθρόνα, κοιτούσε επίμονα μια ασημένια κορνίζα με την παιδική της φωτογραφία.
Η αναδρομή στην αγνή ηλικία, τη λύγιζε.
Αναμνήσεις όμορφες, γλυκές, με άρωμα καλοκαιριού, και από την άλλη η βρωμιά του οινοπνεύματος που τις κατάστρεψε.
Αυτές τις αναμνήσεις δεν μπορούσε να της τις πάρει κανείς, ούτε καν ο χρόνος που έτρεχε με βήμα ταχύ.
Το κοριτσάκι με τα μεγάλα κάστανα μάτια την κοιτούσε όλο παράπονο, με αμέτρητα ερωτηματικά να κρέμονται από τα χείλη του.
Χρόνια χαμένα άδικα.
Σπάνια αντίκρυζε τον μεγάλο καθρέφτη του ψηλοτάβανου σαλονιού, όμως σήμερα, κρατώντας την ασημένια κορνίζα κατευθύνθηκε προς τα εκεί.
Σε τίποτα δεν θύμιζε στο κορίτσι της φωτογραφίας, οι καστανές πλούσιες κοτσίδες της έγιναν ένας απλός κότσος με άσπρα μαλλιά, πιασμένος πρόχειρα.
Οι ρυτίδες έδειχναν με όλο τους το μεγαλείο, πως ο χρόνος τελικά αφήνει σημάδια και μάλιστα βαθιά.
Εκείνο που την έκανε να νιώθει καλύτερα, ήταν αυτό το κάτι που είχε παραμείνει στο βλέμμα της.
Αυτό τα έλεγε όλα. Ό,τι δεν τολμούσε να πει, ήταν γραμμένο στα μάτια της, τα γεμάτα ζωή.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατάλαβε τι είχε κάνει. Είχε αιχμαλωτίσει το μυαλό της μέσα στο σώμα της.
Στερήθηκε τόσο χρόνο, που θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά.
Υπήρχε άραγε, ακόμα καιρός για να κάνει πράξη τα θαμμένα "θέλω" της;
Το σκέφτηκε. Υπήρχε. Όσο ζούσε, όσο ανέπνεε, όλος ο χρόνος ήταν δικός της.
Θα μάζευε όλες τις μικρές δολοφονημένες στιγμές της και θα τις έκανε ζωή.
Κι από δω και μπρος θα προχωρούσε, θα ζούσε.
Αρκεί να μην ξεχνούσε ποτέ το βλέμμα της φωτογραφίας.
28/10/2015