στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Τράβηξα μια κόκκινη γραμμή
εκεί που κάθισε ο ήλιος
πριν να σβήσει
για να την βρει
η μέρα που θα ’ρθει
να την ξορκίσει
Να μην επαναλάβει
πάλι την ίδια
δυστυχία…
και μπαινόβγαινε ο κόσμος
στη ζωή.. και στριμωχνόταν
κι ερχόταν μπουσουλώντας
και κλαίγοντας
και πάλι έφευγε κουτσαίνοντας
και πονώντας…
Η στάση της "απόγνωσης"
ήταν πάντα γεμάτη
με τον περισσότερο κόσμο
που περίμενε….
περίμενε….
περίμενε….
με καρφωμένο το βλέμμα
καρτερικά
χωρίς να γνωρίζει
τι ακριβώς…
κι ο ήλιος πάλευε
με το σκοτάδι
και όλες τις αντίθετες
ενδείξεις…
Μα η εικόνα πάγωνε
και παγιωνόταν…
πάντα θλιβερή
θολή - σκοτεινή
που σπάνια συνέβαινε
να τρεμοπαίζει
κάποιο φως
εκεί στο μακρινό
μακριά
του τίποτα
γωνία με την
οδό αναπαύσεως…
Στην διασταύρωση
του αγνώστου !...
με την Προσομοίωσης
των 70 – 80 και βάλε
κάτι ίσως ακόμα….
χρόνων…..
ενός αποτρόπαιου
πειράματος
στα όρια του στυγερού
εγκλήματος…….
Και άντε να βρεις το δίκιο
όπως το εννοούμε
όσο δίκιο μπορεί να υπάρχει
και αν υπάρχει τέτοιο
που Δεν υπάρχει
σ’ ένα παιχνίδι
χωρίς προδιαγραφές
και εγγυήσεις
μα κυρίως…
χωρίς Δίκαιους Κανόνες
ή μάλλον… χωρίς
Καθόλου Κανόνες………
Νίκος Στυλιανού