στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Πραγμάτωση εσωτερική, αξιακά δυναμική, δυναμικά αξιακή, προοπτικά φωτεινή, φωτεινά εποπτική…
Όπου άποψη και έποψη ταυτοποιούνται…
Μετέχοντας στο δρώμενο, αποσπάς από τη στιγμή εκείνο το απόσταγμα που ‘δικαιούσαι’ αλλά αν δεν πραγματώσεις τούτη τη μετοχή στο κοινό άθλημα της κατ’αξίαν βράβευσης, αισθάνεσαι, απλά, πως έχεις αυτο-απομονωθεί σε έναν αγώνα άγονο, σε μια εσωτερική εναντιοδρομία…
Τρόπον τινά, αγκυρωμένος στο ‘ίσταμαι’ αρκείσαι να παρ-ακολουθείς, δεν βιώνεις το ένδον φως της ίδιας της μετοχής. Γιατί μετοχή δεν είναι η απλή ατομική τοπογραφική αποτύπωση των συντεταγμένων σου, είναι η κινησιακή ανάγνωση της όλης δράσης σου.
Μονάχα που ο τοπογράφος θα πρέπει να μην είναι… τοπιογράφος και τα όργανα παρατήρησης και καταγραφής να μην… πάσχουν από εγγενή, κατασκευαστικά ήτοι, σφάλματα ‘ανάγνωσης’… θα τα έλεγε κανείς και εσκεμμένα…
Οι ‘αγώνες’, οι κάθε είδους και τύπου αγώνες –όπως και οι φετινοί Δελφικοί της ποίησης όπως με έπαρση αυτοτιτλοδοτούνται – τότε μόνον αξιώνονται όταν οι μετέχοντες δεν απαξιώνονται.
Στην ‘κατά προκοπήν’ και όχι ‘κατά χάριν’ ανέλιξη – θεώρηση που, φυσικά στον θεολογικό στίβο καταδικάστηκε ήδη από τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες της Απολογητικής, αλλά στον εσωτερικό, ενεργητικό αγώνα, τον αγώνα προόδου, τον και λεγόμενο ‘καλό αγώνα’, τότε και τώρα, χθες και σήμερα, είναι ο μόνος καταστατικός χάρτης, το μόνο Σύνταγμα που γίνεται αποδεκτό – κάθε δράση που απαξιώνει το καλύτερο εις όφελος του καλού, καταδικάζεται και είναι προορισμένο να αφανιστεί.
Πότε όμως; Και που;
Στον φτωχό ‘ανθρωπο-ιστορικό’ χρόνο που καταπίνει τους καλούς όπως οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος το φως; Μήπως στις καρτεσιανές συντεταγμένες της μερικότητας και όχι στις χωρικές αντίστοιχες της ολότητας; Μήπως στην επιπεδότητα των μονόφθαλμων και όχι στη σφαιρικότητα των αμφιδέξιων στην όραση – διόραση - παρατήρηση [βλ. εδώ αξιολόγηση ποιητικών πονημάτων];
Τι προηγείται και τι έπεται; Προηγείται η μετοχή και έπεται η βράβευση ή το ανίστροφο;
Προηγείται η απαγγελία και έπεται η ‘ανάγνωση’ –στο εσωτερικό της απολύτως ορισμένο ολοκλήρωμα βεβαίως – ή το αντίστροφο;
Προηγείται η όραση και ακολουθεί η ενόραση ή το αντίστροφο;
Προηγείται η οπτική και γεννά την επ-οπτική ή το αντίστροφο;
Και άραγε, προηγείται η αξιολόγηση και έπεται ο καταμερισμός ή μήπως έχει ήδη προοικονομηθεί το αντίστροφο;
Εκεί που τίθεται το ερώτημα ‘έχει αυταξία η απλή συμμετοχή σε ένα ανταγωνιστικό, διαγωνιστικό δρώμενο – άθλημα;’, εκεί ακριβώς σύσκηνη και η απάντηση: ‘έχει μόνον το περιεχόμενο που αξιοδοτεί ο ίδιος ο μετέχων – διαγωνιζόμενος’
Εκεί που τίθεται το υπονομευτικό ερώτημα ‘σαρκάζεται το εξέχον, το άριστο από την πρόσκαιρη υπερκέρασή του από το απλώς καλό;’ ορθώνεται η κεραύνια απάντηση: ‘αρμόζει στον άριστο μονάχα το άριστο!’
Και αν αυτό εκλαμβάνεται από τον ‘μετριοπαθή’ ως αλαζονεία, ας πρόσεχε στον στίβο που εισήλθε τις οριοθετήσεις που έθεσε το Ολον:
Η γέννηση, το μείζον, ο έρως, ο θάνατος, το πέρασμα…
Και σε όλα τούτα, δεν χωρά ακεραίωση, τελείωση, απολύτωση…
Αυτά ως πρώτες σκέψεις και θα επανέλθω…