στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
που αδημονούσε να με βρει,
χύνεται εντός μου.
Σαν αχόρταγος εραστής
ρουφά κάθε εκατοστό της ύπαρξης μου..
Απόψε..
που χαμήλωσε η σκιά μου,
φορώ την Πόλη μου..
Γίνομαι ο Δρόμος,
και χάνομαι..
Χάνομαι για να βρεθώ..
Περπατώ,
στα μονοπάτια των αισθήσεων και των παραισθήσεων…
Και η κόλαση,
που αδημονούσε να με βρει,
χύνεται εντός μου.
Σαν αχόρταγος εραστής
ρουφά κάθε εκατοστό της ύπαρξης μου..
Και με κάνει δική του..
Ξανά και ξανά
Απόψε..
Δεν κλαίω εγώ,
κλαίει ο λυγμός μου..
Θάβοντας τους νεκρούς,
που σάπισαν πια, κάτω από τον μαύρο ήλιο.
Αποχωρώ..
Μα δεν φεύγω
Συγχωρώ..
Μα δεν ξεχνώ
Αγαπώ..
Τώρα,
πιο πολύ.
Πίνω σε μια ρουφηξιά
Όλο τον πόνο..
Φοβάμαι
Ναι…
Μα πίσω δεν κάνω.
Δεν φτιάχτηκα για αυτό.
Απόψε..
Σκιές,
Φαντάσματα,
Δαίμονες,
ντυθείτε το έλεος μου…
Και ελάτε να με βρείτε.
Απόψε μοναχά θα αφεθώ
Και ύστερα..
Παίρνω στα χέρια μου,
το σπέρμα σας..
Και φτιάχνω κεραυνούς
να κάψω ότι με φυλάκισε.
Δεν είμαι δική σας..
Δεν είμαι μια από εσάς..
Αγρίμι είμαι…
Δεν σκέπτομαι..
Μοναχά νιώθω..
Ουρλιάζω την αγάπη..
Θα με ακούγατε ασφαλώς,
Αν σταματούσε για λίγο
ο θόρυβος που κάνει ο Χρόνος,
καθώς δραπετεύει
από τις κλειστές σας παλάμες..
