Καυτά κομμάτια δίκιου
μιας σκοτωμένης Δικαιοσύνης
που την προστάζουν
να σηκωθεί
για να την χαστουκίσουν.
Πυρωμένες αισθήσεις
που τρίζουν το ανυπόμονο…..
Σφυγμοί που βροντούν
στην πίεση
από το αίμα της καρδιάς
που ξεχύνεται
απ’ τις ανοιχτές της πόρτες…
Πύρινες ανάσες που τρέχουν
στα λασπωμένα καυτά
ψυχικά μονοπάτια
ως την άκρη του Τέλματος,
που επιζητούσαν να
αποκαλύψουν
τους κρυφούς
διαδρόμους του
στους αιώνες….
Άλγος και ιδρώτας
ανάκατα…..
Παλμοί, στων κεραυνών
την συχνότητα.
Βροντές που ηχούν απόκοσμα
στα κουφάρια
των ερωτημάτων
που αιμορραγούν σπασμένα
προδίδοντας τα ανάλγητα
μυστικά τους…..
Και το ΚΟΥΤΙ ανοιχτό
στο Επιτέλους !.....
Ιδρωμένες μνήμες
που ξύπνησαν
βουίζοντας διαμαρτυρίες,
κρυμμένες στα συρτάρια
των κιτρινισμένων
παπύρων
της απομυθοποιημένης
Βαβυλώνας…..
στον 21ο παράλληλο
αιώνα του κόσμου,
σέρνοντας τα ματωμένα
πικρά υφάσματα
που έντυναν το σκοτάδι
σκεπάζοντας το Φως
μην τάχατες και λευτερωθεί
και τους ξεφύγει
η πολύπαθη Ψυχή
μιας πονεμένης ζωής…..
Και οι άνθρωποι
να αλαλάζουν πύρινα
και να σκορπούν το φόβο
τώρα που ‘ρθε η σειρά τους,
βαστώντας το αίμα
των αιώνων
στο δισκοπότηρο
της Αλήθειας…..
Κι’ όλα τα ναυάγια
σηκώνονται αμείλικτα
ζητώντας το Δίκιο τους…..
Τα σύννεφα τρέχουν με τρόμο
φωνάζοντας την συγνώμη
γιατί σκέπαζαν την ντροπή
χωρίς να το ξέρουν…..
Ο Ήλιος που πάντα ήξερε
βρυχάται και εκρήγνυται βίαια
με την ίδια φωνή
λέγοντας τα ίδια λόγια
που αγνοούσαν όλοι
επί αιώνες…..
Και τα μάτια των ανθρώπων
στραμμένα πάνω του
μ’ ολάνοιχτα τα βλέφαρα
χωρίς ούτε ένα δάκρυ,
να ασπροφωτίζονται
στο φώς της Αλήθειας.
Τα χέρια – λάβαρα υψωμένα
χαιρετούν τον άνεμο
σύντροφο και διαβάτη
στην πορεία,
ευχαριστώντας τον
για την Αλήθεια
που ποτέ δεν έκρυψε,
όταν για να τους ξυπνήσει
έπαιρνε τις στέγες
των σπιτιών τους…..
Μια απέραντη – ασύνορη
πύρινη λαοθάλασσα
που φούσκωσε και ξεχείλισε
καίγοντας τα λάθη
του εσκεμμένου πρίγκιπα
που σφαδάζουν
από οδύνη…..
Όλα τα ψέματα
αντιμέτωπα
με το τσουνάμι
της Αλήθειας
γονατίζουν
και παραδίνονται
αμαχητί…..
Και η βαριά σκουριασμένη
διπλαμπαρωμένη
αιώνια Πόρτα
ξεφεύγει απ’ τους γάντζους
της επίπλαστης Ιστορίας της
και γκρεμίζεται
από το βάρος
της λεκιασμένης συνείδησης
όπου η βαρια αγανάκτηση
την ποδοπατεί βίαια…..
Ο Άνθρωπος
ο ασήμαντος, μα Μέγας
επελαύνει…..
Οι χρυσές ντουλάπες τρίζουν
και τα ξύλα αρνούνται
να κρύβουν πια
το ασύδοτο ψέμα
της αρπαγής,
που έκλεψε την δίκαιη
ανάσα του εργάτη
και τα χρυσοποίκιλτα
δεμάτια
δεμένα στη πλάτη
της λεηλασίας
ρίχνονται στην πυρρά
που περιμένει
την ευχαρίστηση,
εκτοξεύοντας τις
καυτές σπίθες της -
χειροκρότημα Δικαιοσύνης…..
Νίκος Στυλιανού