Το στίγμα του Οδυσσέα στο κύτταρο σου,
δεν ξύπνησε ποτέ το γονίδιο της περιπλάνησης,
μα κέντησες το χρωμόσωμα του Ανάκλιντρου,
στα λιμνάζοντα νερά του Ουδέν.
Χρωματισμένο στο λούστρο του σαλονάτου Τίποτα
και της μπλαβέ καρέκλας του καθησιογόνου Τέμπελου,
στην ομιχλομώβ στοά του θερμοκηπίου Ανορεξίας αισθήσεων.
Μόχλευσες τη στάχτη του σβησμένου μαγκαλιού,
φανερώνοντας τον πυρήνα,
στο μαυροκόκκινο καυτό ξύπνημα της Διάτασης.
Πλημμυρισμένο στο άρωμα του λεμονανθού,
απλωμένο με βανίλια και φέγγος,
σ’ όλες τις διαστάσεις της Ανάτασης.
Και τότε κοίταξα πίσω μου.
Θαλερή εφηβεία κουρελιασμένη.
Νιότη πρώτη, στα σκαλοπάτια αναμονής.
Τελευταία τρικυμία, στα εισιτήρια του Εδώ.
Καναβάτσο ανούσιου έρωτα, αναπόδειχτου.
Σταθμούς του Θέλω.
Υπόστεγα παρεξήγησης και άγνοιας.
Και πεύκα κίτρινα, χωρίς βελόνες, ξερά.
Θολά ομοιώματα της απορίας.
Βράδια με αντεγκλήσεις στις καφετέριες
που ξαφνικά αντικατέστησαν τα αμφιθέατρα
θέριεψαν, μεγαλούργησαν,
αποδίδοντας το Τίποτα σε Κάτι.
Κι’ αυτό πολύ σε κάποιους,
πολλούς και πονηρούς,
που άπλωσαν τη σκάφη άδεια
και γέμισε ανέξοδα με το ζυμάρι άπλαθο..
που αναζητούσε το χέρι του Γνώστη.
Κι’ όλο φώναζε φουσκώνοντας.
Κι’ όλο έμενε αλειτούργητο πρόσφορο της Άγνοιας,
με σκόνη κανέλλας και σταγόνες λεμονιού,
σε συσκευασία Λάθους
και κορδέλες Απειρίας.
Συσκευασία δώρου σε Όλους,
σε κάθε επαναλαμβανόμενο δεκαπεντάλεπτο
εγκεφαλικού λουσοπλυσίματος
με το αφρόλουτρο των τηλεδιαφημίσεων,
Delaskaste – delakolympate FOR US…..
Νίκος Στυλιανού