Η ορθογραφία και το κακό συναπάντημα !

• Η ορθογραφία και το κακό συναπάντημα!
• Κώδικας επικοινωνίας και αποκάλυψις ταυτόχρονα του κοινού βίου και του ετύμου η προέλευση φέρνει στην πραγματικότητα το σχήμα της παρερμηνείας, στη σκοτεινιά της αντίθεσης.
• Αποψιλωμένο σύνθεμα εν κρανίω, μηροί διογκωμένοι και νους χαμηλά στα χόρτα τα πρασινόχροα. Εικόνα κοινοτοπίας στα λιβάδια της καθημερινότητας με το λαχάνιασμα να εκδηλώνεται είτε προφορικώς και κραυγαλέως είτε γραπτώς και λυσσαλέως με την αυθάδεια αποτυπώματος γνωστού απογόνου της μεγάλης οικογένειας των κραμβοειδών.
• Και αυτά συνέβαιναν όταν ξαφνικά το κρύο έδεσε με την άνοιξη του Φεβρουαρίου αναγνωρίζοντας δικαίως τη διαμαρτυρία του χειμώνα.

• Και στις ανθισμένες εκδηλώσεις ο παραλογισμός των αντιθέσεων αφήνει στο ψιχάλισμα την εντύπωση μιας επαναλαμβανόμενης συνώνυμης θεατρικής παραπλανήσεως.
• Πολιτική της φύσεως με τις όμοιες λέξεις να ομολογούν την παρελθοντική καταγωγή των καινοφανών και ίδιων αναπροσαρμογών των ιδεών. Χαριτωμένες οι προσπάθειες, αλλά το γέλιο ξεχύνεται αποσυντονίζοντας τη σοβαρότητα της απόπειρας των παχέων χειλέων.
• Πλαταγίσματα γλωσσικού παραληρήματος εις τους εξώστας, τα χειροκροτήματα σκίζουν τον αέρα, ενώ τα συνθήματα φωνάζουν στην ψευδαίσθηση μιας άλλης εποχής.
Εις τον αιώνα τον άπαντα, όπως ορκιζόταν η γηραιά κυρία προς χάριν της αναμνήσεως της μοναδικότητας.
Καθάπερ τα ηλιοβασιλέματα φροντίζουν την οφθαλμοπλανία των ερωτευμένων, αντικριστά στα βλέμματα.
• Ανάπαυλα και στα κείμενα οι μουντζούρες ονειρεύονται μια καλύτερη τύχη.
• Στο χαρτί η καλλιγραφία σέβεται τα περιθώρια και στις άκρες καμώματα στριφογυρίζουν στα σύμφωνα.
Γράμματα ξεχασμένα στα ντυμένα τετράδια.
Ετικέτες στη γενική!
Ορθογραφία των πρώτων στιγμών στα κλειδωμένα συρτάρια.
Απέναντι η θάλασσα.
Απέξω κι ανακατωτά.
Και στο τρεχαλητό ξεφεύγουν οι ματιές και στο ξεθώριασμα του χρόνου.
Στο ξημέρωμα ένα χάδι.

Mυογράφημα

Με το χέρι να περνά στη δεξιά μεριά.
Τακτοποίηση της αμηχανίας. Απέναντι ο δρόμος μακρύς. Κι απ’ τις δυο μεριές οι επιγραφές. Μεγάλα και μικρά γράμματα.
Καθίσματα στη διάταξη.
Πρόσωπα αφηρημένα. Στα πεζοδρόμια.
Μελαγχολία του απογεύματος. Δίχως ήλιο. Συννεφιά. Κιτρινόγκριζο, μια και το φως έπεφτε πίσω απ’ τα μεγάλα κτήρια. Κεραίες. Απλωμένα ρούχα στις ταράτσες. Ελαφρύ το φύσημα.
Με το χέρι να περνά στην αριστερή μεριά. Σαν να είχε σηκωθεί στο μάθημα.
Στην πλατεία μόνο τα φύλλα. Παραδίπλα μια γυναίκα να ανεβάζει τα ρολά. Θόρυβος. Μια ματιά περιέργειας. Ένα νεύμα.
Χαιρετισμός στη συντομογραφία. Χωρίς ήχο.
Μόνο κάποια περιστέρια στα ξεχασμένα υπόλοιπα.
Ανοικτή η εφημερίδα. Στην ίδια σελίδα.
Πάνω κάτω με το χαρτί να κόβει στα δυο το τοπίο.
Κάθε μέρα στο ίδιο σημείο. Να κρύβεται πίσω απ’ τα γράμματα. Στον ίδιο χρόνο. Με το ίδιο ψιχάλισμα κάθε φορά.
Στο ξεφύλλισμα.
Πέρασε αφήνοντας το σημάδι. Κοίταξε κρυφά. Σαν την ίδια λέξη.

Εκμυστήρευσις

Δίχως την εντύπωση
Της αλαζονείας
ξεχώρισε
Τη λεπτομέρεια άφησε
στον μονόδρομο της ανοίξεως
Όταν ανακατεύεται με τον χειμώνα
Βιαστικά
με όλο το κόκκινο που χρειάζεται
Όπως ξαφνικά
φανερώνεται
να τριγυρνά σαν αλλοπαρμένη
μονολογώντας την επανάληψη
(κρατούσε στις χούφτες ένα παλιό χαρτί
και το μύριζε)

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1801 στις 27 Φεβρουαρίου 2014

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου