Εκτύπωση
RSS
LOGO VIMA *** Επιστημονική Φαντασία Ο θάνατος του Πήτερ Παν
 

Ο θάνατος του Πήτερ Παν Featured Hot

΄΄Τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι αλλάζουν…Τα παιδιά ωριμάζουν και γίνονται μεγάλοι που με την σειρά τους μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά.Αιώνες τώρα τα όνειρα που κάναμε μικροί πεθαίνουν ένα πρωί και τα παραμύθια ξεχνιούνται.Και μαζί τους πεθαίνουν και οι ήρωες που ζούσαν σ αυτά.

Η μητέρα μου συνήθιζε να με νανουρίζει τα βράδια και να με αποκοιμίζει με διάφορες ιστορίες φανταστικές.Μα τις περισσότερες φορές μου έλεγε την ίδια ιστορία με εκείνο το παιδί που αρνιόταν να μεγαλώσει.Που πεισματικά αντιστεκόταν να μπει στον κόσμο των μεγάλων και πάλευε με όλες του τις δυνάμεις γ αυτό.Τον έλεγαν Πήτερ Παν και για φίλους είχε μια μικρή νεράιδα και κάτι παιδιά που πίστευαν σ αυτόν.Ο εχθρός του ήταν ο κάπτεν Χουκ αλλά στην πραγματικότητα ήταν άλλος..οι άνθρωποι…
Όποτε ένα παιδί έλεγε ότι δεν πιστεύει στις νεράιδες τότε κάπου στην χώρα του πέτερ παν πέθαινε μία νεράιδα.Με το πέρασμα του χρόνου ολοένα και περισσότερα παιδιά σταματούσαν να πιστεύουν στα παραμύθια.Έτσι ο κόσμος του Πήτερ Παν μίκραινε δραματικά..
Ποτέ δεν κατάφερνα να ακούσω το τέλος του παραμυθιού γιατί με έπαιρνε ο ύπνος.Άλλες πάλι φορές η αφήγηση της μητέρας κοβόταν στην μέση από την φωνή του πατέρα που πάντα κάτι ζήταγε.Και έτσι έμενα με την απορία το άλλο πρωί τι απέγινε τελικά εκείνο το παντοτινό παιδί που αγαπούσε μια μικρή νεράιδα….
Όταν μεγάλωσα ξέχασα εκείνο το παραμύθι.Έφτασα στο σημείο μάλιστα να το θεωρώ αστείο και χωρίς νόημα.Μιά μέρα όμως ο μικρός μου αδερφός έτυχε να βλέπει στην τηλεόραση ένα παιδικό με ήρωα τον Πήτερ Παν.Πάλι μέσα μου γεννήθηκε η απορία πως τελικά τελείωνε εκείνο το παραμύθι.
Το ίδιο βράδυ είπα στην μητέρα να μ αφηγηθεί το τέλος της ιστορίας.Εκείνη χαμογέλασε στοργικά και μετά δάκρυσε.Παραξενεύτηκα και μου εξήγησε ότι είχε χρόνια να την πει αυτή την ιστορία.Τα μικρά τώρα δεν ήθελαν παραμύθια για να κοιμηθούν το βράδυ.Τους έφτανε ένα ηλεκτρονικό στο χέρι και τίποτα άλλο…
Ο Πήτερ Παν είχε καταφέρει να νικήσει τον χουκ, ο οποίος ηττημένος πια αρκέστηκε να κάνει βόλτες γύρω από το νησί και να κυνηγάει εκείνον τον κροκόδειλο με τα ρολόι.Τελικά ο κροκόδειλος βούλιαξε το πλοίο του πειρατή και έτσι χάθηκε για πάντα το όνομά του στα βάθη της θάλασσας.
Το αιώνιο παιδί όμως δεν μπορούσε να νικήσει την αλλαζονεία των ανθρώπων.Οι νεράιδες πέθαιναν και έπεφταν ματωμένες στην γη.Και η θέα τους πλήγωνε τον Πήτερ Παν.Ο πόνος αυτός άλλαξε την ψυχή του και τον σκλήρυνε.Δεν είχε όρεξη για παιχνίδια και βόλτες στον αέρα.’Εμενε στις σκιές των δέντρων και έκλαιγε…και όταν του τελείωναν τα δάκρυα ο θυμός και η οργή έπαιρναν την θέση τους μέσα του.Και γύρναγε στο δάσος βρίζοντας τους ανθρώπους και χτυπώντας τα δέντρα.Το παιδί είχε πια μεγαλώσει…
Η αγαπημένη του νεράιδα η Τίνκερμπελ έβλεπε έτσι τον Πήτερ και στεναχωριόταν.Έχανε την παιδική του ψυχή και αυτό την πλήγωνε αφάνταστα.Γινόταν κάτι τελείως διαφορετικό απ’αυτό που είχε συνηθίσει…την τρόμαζε ο χαρακτήρας του…
Μάταια προσπαθούσε να τον ηρεμήσει και να γλυκάνει την οργή του.Τα φιλιά της τα δεχόταν παθητικά τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού και η αγκαλιά της δεν τον ζέσταινε τα κρύα βράδια του χειμώνα.Και έκλαιγε η μικρή νεράιδα για την αγάπη της που χάθηκε.Όταν του έλεγε να σταματήσει,αυτός ψυχρά της απαντούσε ότι τίποτα δεν έχει νόημα πια αφού κ αυτή κάποια στιγμή θα πέθαινε από το μίσος των ανθρώπων.Και ήταν η Τίνκερμπελ η τελευταία νεράιδα…
Μα η μικρή νεράιδα δεν πέθανε από την αμφιβολία των μεγάλων.Μην μπορώντας να βλέπει έτσι τον Πήτερ Παν,ένα φθινοπωρινό πρωινό έκοψε τα φτερά της και έπεσε στην γη όπου ξεψύχησε.Και την τελευταία νεράιδα την σκότωσε το τελευταίο παιδί.
Όταν ο Πήτερ Παν είδε την αγαπημένη του νεκρή τρελάθηκε τελείως.Για τρεις μέρες και νύχτες έκλαιγε δίπλα στο άψυχο κορμί της.Μετά προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή του με το μικρό του μαχαίρι αλλά δεν το κατάφερε.Όσο αίμα και να έχανε αυτό το έπαιρνε πίσω από τα δέντρα γύρω του.
Έτσι έβαλε φωτιά σ όλο το δάσος και περίμενε εκεί πάνω σ ένα δέντρο να καεί και αυτός.Και λένε ότι λίγο πριν χαθεί μέσα στις φλόγες χαμογελούσε περίεργα και μια παράνοια καθρεφτιζόταν στα μάτια του.Έμεινε μονάχα ο κροκόδειλος με εκείνο το ρολόι πάνω του να τριγυρνάει στην θάλασσα.Και όταν σταματήσει να χτυπάει θα έρθει και το δικό μας τέλος…
Η μάνα μου σταμάτησε την αφήγηση και με κοίταξε προσεχτικά.Ένα δάκρυ είχε κυλήσει στο μάγουλό μου.Τώρα καταλαβαίνεις γιατί ποτέ δεν σου τελείωνα το παραμύθι μού είπε…
Στο σαλόνι ο μικρός πάλι φώναζε ζητώντας το ηλεκτρονικό του….’’

Κριτικές Χρηστών

Average user rating from: 3 user(s)

 

Αξιολόγηση:
 
4.0
 
 

Reviewed by Chaos
May 18, 2009
View all my reviews
Report this review
 
 

Mου άρεσε. Μπράβο Ηλία. 5
Reviewed by NikolaosS
May 01, 2009
View all my reviews
Report this review
 
 

Reviewed by SAILOR
May 01, 2009
View all my reviews
Report this review
 
 
 
Powered by jReviews