Λαχτάρησα την ημέρα που θα μπορώ να έχω τον άνθρωπο εκείνο να μιλώ. Το όλων, την γυναίκα. Τα σώματα μας ν’ αγκυροβολήσουν, θάλασσα να ευωδιάζουν. Στο κορμί σου να κολυμπήσω. Στα ρηχά βάθος να βρω…έναν βυθό αντάξιο σου.
Γαλανά τα νερά θα σε σκεπάζουν κι εγώ θα σε κοιτώ με βλέμμα ολόλευκο ,όπως ο ήλιος βουτά τα καλοκαίρια και φωτίζει τους πυθμένες. Νερό και Φως! Αυτό θα είμαστε…
Ο λαιμός σου κόλπος ζωτικός. Άρωμα γης ,δασών και ουρανού. Την φύση που χάσαμε – ΜΑΖΙ – να φέρουμε κοντά μας.
Τις ανάσες σου θα τις μετρώ. Ο κάθε χτύπος της καρδίας σου παλμός ξεχωριστός για μένα.Τα χείλη σου κρυφά θα προσκυνώ και την πανσέληνο νέκταρ μέσα απ’ αυτά θα πίνω…