Το κάστρο δεν έπεφτε με τίποτα
Και τα χρόνια μάς προσπέρασαν βίαια,
Αφήνοντας εφιάλτες και σταυρούς στη γη.
Οι στρατιώτες δεν τραγουδάνε στις φωτιές
Παρά κοιτάνε με γυάλινα μάτια την θάλασσα.
Η θέα της στα τείχη πάνω με πονάει
Μα τα χείλη δεν ματώνουν από οργή πια.
Της χαμογελάω και γυρίζω το βλέμμα αλλού.
Οι φίλοι μου γίναν σκιές στα γύρω δέντρα
Που πνίγουν κάθε ανατολή στην αγκαλιά τους.
Ξεμείναμε σε μια ακτή φαντάσματα
Εκείνης της παλιάς δόξας και περηφάνιας.
Τα καράβια μας θάφτηκαν σε χρυσή άμμο
Που λούζει το φεγγάρι κάθε βράδυ.
Δεν υπάρχει γυρισμός φίλε μου Ποσειδώνα…
Τέλος