Έτσι σκόρπισε το χρώμα της η νύχτα απόψε, σαν νύφη θλιμμένη με πέπλο μαύρο που τυλίχτηκε γύρω του.
Κι άφησα και τα γαρύφαλλα από τα χέρια μου, τ' άφησα επιτέλους ελεύθερα, αφού δεν μπορούσα να τα κάνω ν' ανθίσουν πλάι σ' εμένα.
Τα γαρύφαλλα πέθαναν
Τ' ακούμπησα στην καρδιά μου, χάρισα σ' αυτά τους χτύπους της και μύρισα ακόμα μια φορά τ' άρωμα τους.
Το άρωμα που δεν θα λησμονήσω ποτέ.
Είναι όμορφες οι αναμνήσεις θαρρούσες. Μα πάντα διαφωνούσα μαζί σου. Πως μπορεί όμορφο να είναι κάτι που σε πονά; Πως μπορώ ν' αγαπώ ό,τι με κομματιάζει;
Όχι, δεν είμαι δειλή. Μα ούτε κι ατσάλινη.
Κι αν κομμάτι του εαυτού μου πια θεωρούνται, εγώ τις αρνούμαι. Δεν τις θέλω. Δεν τις χρειάζομαι και δεν θα επιτρέψω στα γαρύφαλλα μου να γίνουν ανάμνηση. Στου μυαλού μου τον κόσμο δεν θα δεχθώ να ζήσουν.
Εγώ τ' αγάπησα μονάχα με την καρδιά μου κι εκεί θα είναι πάντα ζωντανά, θα μοιάζουν με ζωγραφιές, θα φέρνω την εικόνα τους στα μάτια μου όποτε θέλω.
Δεν θα τα θυμάμαι, διότι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Σε αυτά τα γαρύφαλλα που παραπονέθηκες πως δεν είχες κοντά σου, αυτά που αγάπησα, αυτά που ξεψύχησαν αλλά σου έδωσαν την καρδιά τους να ζει μέσα σου, δεν θα επιτρέψω ποτέ να γίνουν αναμνήσεις.
Αυτά τα γαρύφαλλα που ζήτησες, πέθαναν στα χέρια μου για να σε βρουν και να ζήσουν μαζί σου.