στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Καθόταν στο παράθυρο
Έξω ο αέρας
Ορμούσε στα δέντρα
Τα σύννεφα έρχονταν
Από ουρανούς ξένους
Σε λίγο θα έφευγαν
Για κάπου μακριά
Κοιτούσε έξω με λίγη
Μελαγχολία
Όπως αρμόζει
Δικαιολογημένα απόλυτα
Για κάθε ψυχή ευαισθητοποιημένη
Σε μια μέρα χωρίς ήλιο
Ο αέρας έκανε
Τα δέντρα να μιλούν
Μια γλώσσα
Εντελώς δική τους
Εκείνος
Παρατηρώντας με προσοχή
Τις κινήσεις των κλαριών
Προσπαθούσε
Να αποκρυπτογραφήσει
Αυτό που δεν θα καταλάβαινε
Ποτέ κανένας άνθρωπος
Την ηρεμία
Του απλώς να ζεις
Αυτή η μελαγχολία
Ενός ουρανού χωρίς ήλιο
Ήταν ίσως κάτι παράταιρο
Σε όσα εκείνος βίωνε
Εδώ και χρόνια
Μια εντελώς τακτοποιημένη ζωή
Θα έλεγε κανείς
Δεν επιτρέπει μελαγχολίες
Λες και η ζωή του ανθρώπου μπορεί ποτέ
Να τακτοποιηθεί
Να ισορροπηθεί
Να ηρεμήσει απόλυτα
Λες και μπορεί ο άνθρωπος
Να γίνει ποτέ
Ένα δέντρο
Που απλώς
Και μόνο
Ζει
Ο χειμώνας αργούσε
Νέες εποχές χωρίς εποχές
Όταν ήταν παιδί
Εκείνους τους χειμώνες
Με το κρύο
Έσφιγγε πολύ το κασκόλ του
Το έσφιγγε γύρω από τον λαιμό
Νομίζοντας κάπως αφελώς
Πως έτσι μπορούσε να προστατευτεί
Τελικά κατάφερνε
Μόνο να πνίγεται
Και το κασκόλ αυτό το βαρύ, το πνιγηρό
Γινόταν κάτι πάνω του
Παράταιρο εντελώς
Ο χειμώνας αργούσε
Μπορεί να μην ξαναρχόταν ποτέ;
Νέες ανισορροπίες
Ποιος ξέρει πως προχωράει
Αυτός ο κόσμος
Κουτσαίνοντας πάντα
Αλλά για πού;
Τώρα δεν είναι πια παιδί
Έμαθε πως δεν υπάρχει προστασία
Το κασκόλ, αυτό το μάλλινο, το παιδικό
Στον άνεμο που παίρνει τα πάντα μακριά
Είναι σαν όνειρο που φεύγει
Καθόταν στο παράθυρο
Έξω ο αέρας ορμούσε στα δέντρα
Κι εκείνος είχε από καιρό σταματήσει
Να φοβάται
Μόνο αναρωτιόταν
Αυτός ο κόσμος κουτσαίνοντας
Προς τα πού πάει
Κι αυτός ο ίδιος κουτσαίνοντας
Πού κάποτε θα φτάσει