Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.
Πώς γίνεται να ορίσεις καινούργια αρχή στο τέλος του;
Να βρεις χρυσές τομές για να συνθλίψεις τους φόβους του;
Σε τέτοιες αγάπες ξεπερνάς τα θέλω με ένα φιλί και μια αγκαλιά, αν θες να υπάρξουν.
Αυτές οι αγάπες ζουν το όνειρο και ας έχει ψεγάδια.
Σε τέτοιες αγάπες οι νόμοι και οι κανόνες επιβάλλεται να είναι άγραφοι!
Τέτοιες αγάπες είναι καταδικασμένες να ζουν τον έρωτά τους μοναχικά, αν δεν τις εξομολογηθείς.
Αυτές οι αγάπες γεννούν πάθη, πάθη που κάποιος κάπου κάποτε θα τα πληρώσει για σένα που επέλεξες να αγαπάς μοναχικά… Αξίζει;
Αυτές οι αγάπες δεν έχουν εισιτήριο επιστροφής, γιατί δε βγήκε ποτέ το αντίστοιχο της αναχώρησης.
Τέτοιες αγάπες μεγαλώνουν με ακρωτηριασμένα άκρα. Πληγώνονται στο κάθε βήμα και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια για να σταθούν.
Αυτές οι αγάπες δε λέγονται αγάπες και δεν έχουν κανένα παράδεισο να τις περιμένει.
Ζουν μόνο λίγο στις σκιές… εκτός αν τις κερδίσει το φως.