Οι ηλιαχτίδες κατάφεραν να τρυπώσουν στο δωμάτιο αυτό και τώρα βλέπω την σκόνη να χορεύει στο χώρο. Με μια κίνηση μου, χιλιάδες μικρά σωματίδια σηκώνονται από την επιφάνεια του πιάνου, δειλά στην αρχή αλλά συνεχίζουν να ανεβαίνουν ψηλά με ακαθόριστη ρυθμό. Κάποια σκορπίζονται και απομακρύνονται ενώ άλλα μένουν κοντά το ένα στο άλλο, σαν κάτι να τα έλκει, να τα κρατά μαζί ακολουθώντας ίδια κατεύθυνση.
Οι ηλιαχτίδες πέφτουν πάνω στα πλήκτρα του πιάνουν και αυτό αρχίζει να παίζει τις πρώτες νότες μετά από πολύ καιρό. Μια μελωδία δημιουργείται , μια μελωδία που την αναγνωρίζω γιατί αυτήν συνήθιζες να επαναλαμβάνεις στις τελευταίες μου αναμνήσεις. Τα λεπτά, λευκά σου χέρια παίρνουν μορφή μπροστά μου και είναι αυτά που τώρα αγγίζουν το πιάνο. Οι κινήσεις σου είναι αέρινες αλλά τόσο τρυφερές, μου δίνουν την εντύπωση ότι χέρια σου χαϊδεύουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Με παρασύρεις και ξεκινώ να παίζω παθητικά την μελωδία δίπλα σου.
Οι ηλιαχτίδες όμως με ενθαρρύνουν να συνεχίσω, ακόμα και τα σωματίδια ανταποκρίνονται και η κίνηση τους εναρμονίζεται με τον ήχο. Διακρίνω πλέον δύσκολα τα χέρια σου, καθώς φαίνονται να ξεθωριάζουν και να χάνονται από μπροστά μου, αλλά κάτι μέσα μου ξύπνα, δεν παίζω πια παθητικά. Εγώ παίρνω ζωή, ενεργοποιούνται όλες μου οι αισθήσεις και η μουσική είναι πιο ζωντανή από ποτέ γιατί νιώθω τον αντίκτυπο της σε όλο μου το σώμα.