• Όπως ένας περιπλανής. Με τη σκέψη να φέρνει στα ίσα την ψευδοτροπία με τα προσχήματα και στις άκρες του χωμάτινου δρόμου οι στιγμές σαν τοιχοκολλημένα σημειώματα να ζητιανεύουν την επεξήγηση των ερωτηματικών μορίων. Στην εικόνα ενός τοπίου που ξέφυγε στον καθιερωμένο χρωματισμό της κοινοτοπίας αφήνοντας πίσω του άναρθρους ήχους που κατρακυλούν στα κακοτράχαλα πασχίζοντας να βρουν τις γραμμές στο σβησμένο τετράδιο.
• Στην αναζήτηση του νοήματος, ένα γιατί δίνει πάντοτε στη φωνή τον τίτλο του επιμυθίου.
• Και με την ευκολία της απλοϊκότητας οι προτάσεις, και οι κύριες και οι δευτερεύουσες, αποσυνθέτουν την προσπάθεια της κατανοήσεως.
• Έτσι, μαζί με την κατεστημένη γελοιότητα μία αιφνίδια αναπροσαρμογή των αναπνοών κατέκλυσε το τοπίο δίνοντας στην κίνηση της ομοιότητας τον χαρακτήρα μίας κακοστημένης σκηνογραφίας.
• Και στην ευφράδεια των ακατανόητων κραυγών ένα χαμόγελο πικρίας αποκατέστησε την ισορροπία παραγύρως, ενώ στα μισόλογα κάποια γνωστά λεξήματα φανέρωσαν τη διάθεση των ψιθύρων.
• Στα γυρίσματα των πολιτικών περιστατικών οι μορφασμοί επισυνάπτουν στην ανυπαρξία την αντίδραση της πεζοδρομιακής εκφοράς ανατολίτικης προελεύσεως. Ενώ στη γραμματεία των παλαιών χάρτινων αναφορών, διά την αισθητική και μόνο, η αρχαιοπρέπεια του λήμματος, στην νοσταλγία της αλητείας καταφεύγει.
• Αναγνώσματα για την αμηχανία και επιφωνήματα μελαγχολίας δίνουν στο δευτερόλεπτο την πρέπουσα σημασία της σιωπής.
• Στη συνάθροιση των επιζώντων ο αποχαιρετισμός είχε την υφολογία ενός κακογραμμένου διηγήματος. Στις παραπομπές οι παράγραφοι ενισχύουν την άποψη περί της ευτραπελίας.
Γραμμένος πόνος, υγρός πόνος.
Ειρωνεία, σαρκασμός κι ο γιος του δασκάλου προσπερνά τους μηχανισμούς της ανατροπής.
Και «ξεκαρδίζονται αγεληδον, ιλαδόν, πανδημεί».
Και ένας μεθυπλανής λόγος, λόγος σοφός, κρύβεται στο σκοτεινό.
Χωρίς αυδή, άναυδος.
Mυογράφημα
Έχει πολύ βράδυ έξω, ακούστηκε η φωνή.
Στο μικρό στενό της περιλάλητης πόλης. Χαμηλό το φως. Ποίηση στο σκοτάδι. Μακριές φωνές σαν τα φαντάσματα και μια λυγερόκορμη σκιά νύχτα ατέλειωτη.
Στη στέγη, στο μικρό παράθυρο. Σχήματα. Μια παλιά σοφίτα.
Στις γωνιές ζωγραφισμένος ο καιρός. Λεκέδες σκουριασμένοι, ξεφλουδισμένος σοβάς, φουσκωμένα λόγια του χρόνου.
Καπνός και στα σωθικά μια μελωδία να μαζεύει στα γόνατα τον πληθυντικό αριθμό. Στα δάχτυλα το χάδι. Ένα σφίξιμο στο γυαλί. Βράχοι. Σκυμμένα μάτια. Παραμιλητά. Καταραμένα ρήματα.
Λευκά χαρτιά. Πολλά χαρτιά. Τσαλακωμένα χαρτιά.
Στα χείλια. Κοινωνία της λησμονιάς. Να παίζει στις λέξεις την απορία. Μονόλογος.
Στις σειρές τα μάτια ορθάνοιχτα. Μουντζούρες, αναπνοές. Γρήγορες.
Τελευταία σταγόνα. Αδέξια ανισορροπία.
Η πόρτα έκλεισε. Αργά βήματα. Παλιά τριξίματα.
Στα φώτα. Στους δρόμους. Στα πεζοδρόμια.
Άνθρωποι καθισμένοι, γειρτοί άνθρωποι.
Ένας σωριασμένος. Ένας άλλος να του μιλά.
Κρύο. Μια φωνή απλώνεται ικετεύοντας.
Φόβος.
Στη χάρτινη σακούλα να σφίγγεται το περιθώριο.
Παίζοντας.
Κι είχε τόσο πολύ βράδυ!
Υποδοχή
Ερέθισμα αλληγορίας
Σπειροειδές
Και ελαύνω διά του ποδός
Και στην υποδοχή του ετύμου
Της συνθέσεως
Η καταγωγή όμοια
Αφήνει τη μαγεία στο εντύπωμα
Στο ελατήριον
Της φροντίδας
Διά
Από
Επί
Παρά
Στην ερμηνεία της διαφορετικότητας
Όταν στο παιχνίδι ανακατεύεται
Το πρόθημα
(σκέφτομαι εκείνο το παλιό ποδήλατο)
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1805 στις 27 Μαρτίου 2014
Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου