Αθάνατη Αφροδίτη
με τον πλουμιστό σου θρόνο
Σπλάχνο του Δία που μηχανεύεσαι
του έρωτα τους δόλους
Χαριτωμένη σου προσπέφτω
μη μου δαγκώνεις την καρδιά
με βάσανα και με πικρές ανάσες
Μονάχα φανερώσου μου
σαν άλλοτε και πάλι
που ακούγοντας από μακριά την προσευχή μου
μ’ αισθάνθηκες και φάνηκες
με το χρυσό σου αμάξι
αφήνοντας το πατρικό το ανάχτορο
με τα γοργόφτερα πουλιά
που πυκνοφτερουγίζαν
πάνω απ’ τη μαύρη γη
μες στους πηχτούς αιθέρες
Κι έφτασες στη φωτιά που μ’ έλιωνε
κι έβαλες γιατρικό χαμόγελο
στην άφθαρτη μορφή σου
και ρώτησες γιατί πονάω πάλι
γιατί σε βάζω μες στις προσευχές
πρώτη και τελευταία λέξη
και τι ζητάει το μανιασμένο πάθος μου
Ποια να σου φέρω αντίκρυ
στη σαγίτα του έρωτά σου
Ποια σου ταράζει το κορμί Σαπφώ ;
Κι αν τώρα στέκει παγερή
γρήγορα θα την κατατρέξει ο έρωτας
κι αν αποστρέφεται τα δώρα του κορμιού σου
πιο γρήγορα θα παραδώσει τα δικά της
κι αν μένει μακριά απ’ τον κύκλο της αγάπης σου
πιο γρήγορα θα κυκλωθεί
κι ας μην το θέλει
Μονάχα φανερώσου μου και πάλι
να ξεριζώσεις από μέσα μου
τις φοβερές ανατριχίλες
κι όσα διψάει ο πόθος μου ν’ ανάψουν
άναψέ τα
Και γίνε μου σ’ αυτή την άγρια μάχη σύμμαχος