στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Στην πλατεία, στο μεγάλο κτήριο με τους κίονες. Η σιδερένια πόρτα με τα μεγάλα μάνταλα και τις ανάγλυφες παραστάσεις. Στα παράθυρα κάγκελα κι από μέσα το ξύλο φρεσκοβαμμένο. Μαρμάρινα σκαλοπάτια με δωρικά χαρακτηριστικά στις άκρες των ραφών. Τα χνάρια του χρόνου αφήνουν τα πατήματα και λεκέδες να σκουριάζουν το λευκό στα περάσματα των αναμνήσεων.
Στην κατάληξη περιποιημένο πεζοδρόμιο, πλακοστρωμένο παραμύθι, χειροποίητο μαστόρεμα παλαιότροπης αισθητικής.
Στην αντίθεση! Μια στρωμένη κουβέρτα με μεγάλα παραλληλόγραμμα, ξεθωριασμένα χρώματα, ξεφτισμένες κλωστές, τρύπες ανά διαστήματα. Ένα τσίγκινο πιάτο, ένα παγούρι πλαστικό και μαύρα ρούχα να κρύβουν τα βλέμματα.
Ένα σώμα γειρτό μέχρι το δάπεδο. Ένας ψίθυρος να βγαίνει σαν να σέρνει μια λέξη απ’ την κοιλιά μέχρι τα χείλια. Ακινησία και χνότα να δίνουν ουρανό στο ξερό στόμα.
Και τα πόδια να περνούν βιαστικά, υπογράφοντας στο πάτωμα την καταγωγή τους. Θόρυβοι της ορχήστρας του δρόμου, κορναρίσματα, βρισιές.
Μια μπάντα κάνει πρόβα κάτω απ’ το άγαλμα και στα καφενεία τρεις γέροι χαζεύουν στη μοναξιά τους και ένας έφηβος με την αλευρόκολλα στολίζει με διαφημίσεις τον εγκαταλελειμμένο τοίχο.
Ένας τρελός παραμιλά τεντώνοντας νευρικά τα χέρια και δυο σκυλιά γαβγίζουν στα παιδιά που τρέχουν στον παράδρομο.
Δυο καπίκια στο σίδερο δείχνουν την ελεημοσύνη και το κουδούνισμα κάνει την αναπνοή να βγάζει χαμηλά την ευχαριστία.
Στην πολιτεία, στην πλατεία, στο απογύμνωμα.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1744 στις 24 Ιανουαρίου 2013
Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου
