{προβολές +247}

Αυτό που δεν μπορούσα να σκεφτώ σε αυτή τη συγκυρία, ήταν πως θα βρισκόμουν ξαφνικά και απροσδόκητα πίσω στη Γη !!.....

Έβλεπα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε κάποιο πολυσύχναστο δρόμο σε μεγάλη άγνωστη πόλη... που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακόμα το όνομα της...

Έβλεπα αιφνιδιασμένος και έκπληκτος ένα κυριολεκτικά απίστευτο γεγονός....
Έβλεπα να περνούν από δίπλα μου άνθρωποι που κουβαλούσαν τον Δαίμονα
τους ! ! ..... - Και απ' όσα καταλάβαινα - μια και ανεξήγητα μπορούσα να διαβάζω τη σκέψη τους !... Αυτό που ένιωθαν και αισθανόταν και αυτό που πήγαζε από μέσα τους, ήταν μια μεγάλη οργή και ένα βαθύ μίσος !....

Απροσδιόριστο μίσος.. Άρνηση και φθόνο για κάθε τι που συναντούσαν και έβλεπαν !... Μια αναγούλα προς έμετο, φαινόταν να διαγράφεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους... που προερχόταν από μια εσωτερική -άρρωστη κακία... μια κακία που πήγαζε βαθιά από μέσα τους, μια κακία ανείπωτη σε βάθος και σε πλάτος συνοδευόμενη από ένα ανεξήγητο πόνο στο στέρνο.....

Δαιμονικά - κυριαρχικά στοιχεία, ανεξίτηλα και βαθιά μέσα τους, κυβερνούσαν το είναι τους και την ψυχή τους......

Ένιωθα οργή, πόνο, και ντροπή.... για το" μεγαλείο" του "άρχοντα", που έπραττε και καταδεχόταν, - εφ' όσον έλεγε πως ήταν ...θεός, - να συμπεριφέρεται και να μεταχειρίζεται τα δημιουργήματα του με τόσο αισχρό, ποταπό, άδικο και βασανιστικό τρόπο για δικό του καθαρά όφελος.....

Ντροπή.... μεγάλη ντροπή.... μεγάλη λύπη ..... και οργή......για την εγκληματική "μεταχείριση" των Αθώων Εγκλωβισμένων Ψυχών......

Τα γεγονότα πλέον έτρεξαν γρήγορα... Καθηλωμένος και εκστασιασμένος από τα όσα εξωπραγματικά και απίστευτα αποκαλύπτοντο στα έκπληκτα μάτια μου, καθισμένος στη φαρδιά ψιλή πολυθρόνα, με συντροφιά συνεχώς Τον Ουριήλ που στεκόταν πάντα όρθιος στο πλάι της μεγάλης οθόνης, διάβαζα -με έκπληξη αλλά και με αρκετή προσπάθεια ομολογώ- τους πίνακες που εναλλάσσονταν συνεχώς μπροστά μου... κείμενα, σχήματα, εκπληκτικές πρωτόγνωρες εικόνες ουρανίων μαχών και δημιουργίας...
Φέρνοντας στον νου μου το βιβλίο της "Αποκάλυψης" του Ιωάννη και τα όσα Ο Άγγελος του παρουσίαζε σε εικόνες και αυτός έγραφε ότι "έβλεπε" τότε, στο σπήλαιο της Πάτμου....
Μερικές δε φορές, είναι αλήθεια, πως δυσκολευόμουν αρκετά. Και αυτήν την δυσκολία και καθυστέρηση την επεσήμανε προφανώς Ο Ουριήλ γιατί τα πάντα "πάγωσαν" για μια στιγμή και για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα η οθόνη έμενε ακίνητη και παγωμένη...

----- Γνωρίζω ότι έχεις πολλές ερωτήσεις και απορίες.... Έμαθες όμως μόνος σου και ξέρεις πλέον τις απαντήσεις από τις περισσότερες !.... Γιατί εσύ ο ίδιος "διέβεις", "έζησες" και "επιβίωσες" από την τέλεια παγίδα του - όπως πιστεύει ο αυτόκλητος θεός - παγίδα που έχει στήσει στον αιχμάλωτο του και υπόδουλο άνθρωπο, για να τον επαναφέρει μετά θάνατο και πάλι στη "δημιουργία" του... και εκ νέου στα δεσμά του Θανάτου, της καταστροφής, του απέραντου σφαγείου και του χάους... με την πραγμάτωση της μετενσάρκωσης και με σκοπό να τον "εκμεταλλευτεί" για δικό του όφελος εκ νέου και Διηνεκώς !....

.... Την επόμενη στιγμή... με τα "απρόσμενα άλματα" του Ουριήλ στον χρόνο που κόβουν την ανάσα.... βρεθήκαμε να καθόμαστε σε έναν πανέμορφο φωτεινό κήπο με θαυμάσιους συνδυασμούς χρωμάτων, ήχων και αρωμάτων - λουλουδιών, πανύψηλων καταπράσινων δέντρων με πλατιά φύλλα, γλυκούς-μελωδικούς ήχους από παραδείσια πτηνά και ένα υπέροχο, διπλό μαρμάρινο σιντριβάνι με δώδεκα αναβλύζοντες ψηλούς πίδακες !
Μα το κυριότερο αυτή τη στιγμή ήταν, ότι χωρίς να έχω ρωτήσει τον Ουριήλ τίποτα ακόμα, να έχει ήδη αρχίσει να μου εξηγεί... με την σειρά που θα τον ρώταγα... μία προς μία τις απορίες που με είχαν κυριεύσει !.....

Η φωνή όμως του Αρχάγγελου συνέχιζε με τέτοια ένταση και παλμό που ταξίδευε σαν απόκοσμος αντίλαλος στις φυλλωσιές, και αντηχούσε με ένα πρωτόγνωρο βουητό, τόσο περίεργα και μελωδικά, που λες πως το τοπίο, όπως και κάθε πλάσμα που ζούσε σ' αυτό, είχε καθηλωθεί και αποτυπωθεί σε έναν εξωπραγματικό/απόκοσμο πολύχρωμο και εκθαμβωτικό καμβά χρωμάτων, εικόνας και ήχου ! - αν θα μπορούσα να δώσω μια προσεγγίζουσα κάπως περιγραφή του χώρου, του χρόνου και του συμβάντος !....... -. Ενώ ο Ουριήλ συνέχιζε με την ίδια ένταση....

Γύρισε απότομα προς εμένα το πρόσωπο του λέγοντας.

--- Γιατί μιλάς για Αμαρτία ; Δεν υπάρχει αμαρτία !......
Ο εγκέφαλος σου την δημιουργεί, την εμπνέεται, την καθορίζει, την ανάγει σε σκεπτομορφή την εγκαθιδρύει και την πιστεύει !..... Είναι μια σκεπτομορφή την ύπαρξης σου που επιτήδεια "κατασκεύασε" και δόλια σου εμφύτευσε ''ο Άρχοντας του κόσμου τούτου...'' για να σε ελέγχει, να σε διευθύνει και να σε κατευθύνει ως πειθήνιο όργανο του !