H μαύρη κουκίδα που βλέπαμε από ψηλά στο βάθος του μεγάλου κατηφορικού χωματόδρομου έμοιαζε στο καθαρό φως σαν μια παράξενη μεγάλη "μαύρη μπάλα". Όμως ήταν πολύ μακριά ακόμα... Όσο όμως πλησιάζαμε και μεγάλωνε στην θέα, φαινόταν πλέον ότι επρόκειτο για κάποια μεγάλη τρύπα ή στρογγυλή σπηλιά... ή μήπως .......

Την σκέψη μου διέκοψε η φωνή Του Ουριήλ που έδινε απάντηση σε προηγούμενο ερώτημα μου..

Όταν και το τελευταίο αγγελικό άλογο πάτησε με δύναμη τις οπλές του στο έδαφος σηκώνοντας σύννεφο σκόνης, όλοι οι άγγελοι ξεπέζεψαν ταυτόχρονα από τα άλογά τους που χλιμίντριζαν ασταμάτητα, κάνοντας τον αέρα να πάλλεται, και να μεταφέρει όλους τους ήχους απ' άκρου εις άκρον.... Μία ανεπανάληπτη εικόνα θείου μεγαλείου ξετυλίχτηκε με ταχύτητα φωτός μπρός στα μάτια μου... Άπειροι στον αριθμό - έως εκεί που έφτανε το βλέμμα μου - δυστυχισμένοι, ταλαιπωρημένοι, βασανισμένοι, αλυσοδεμένοι άνθρωποι με σκυφτά κεφάλια... και δίπλα σε κάθε έναν από αυτούς, να στέκεται και ένας άγγελος βαστώντας τις αλυσίδες που τους βάραιναν, με τα δυό του χέρια ανυψωμένα στον ουρανό... Όταν ξαφνικά με μια γρήγορη/απότομη κίνηση, όλοι οι άγγελοι την ίδια ακριβώς στιγμή, κινούνται και σπάνε τις αλυσίδες με πολύ θόρυβο, ψελλίζοντας λόγια ακατάληπτα σε μένα, κοιτώντας όλοι μαζί και δείχνοντας προς το μέρος του Ταξιάρχη, ελευθερώνοντας έτσι τους "αιχμαλώτους" από τα δεσμά των υλικών τους σωμάτων, χαρίζοντας τους κατ' αυτόν τον τρόπο την "κλεμμένη" Αιώνια Ζωή και Ελευθερία που τους ανήκε ανέκαθεν !...

Μια αυξανόμενη περίεργη ανησυχία που σιγά - σιγά κατέληγε σε αγωνία, και ένα απροσδιόριστο κρύο τρέμουλο έκαναν το σώμα μου να συσπάται σε πολλά σημεία και να νιώθω πόνο λες σαν από διάφορες ανυπόφορες κράμπες.