Του Γιάννη Σιδέρη

Μια βαρετή προεκλογική εβδομάδα έμεινε. Την άλλη Κυριακή η επερχόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίθετη από τον στίχο του Έλιοτ «αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό».

Αρθογραφος - Βασίλης Ψαριανός Empros Net

Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι γνωρίζοντας την ιδιότητά μου ως φιλολόγου, με ερωτάν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος , ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει βασικές έννοιες της ελληνικής Γλώσσας: ότι «διάτρητος» σημαίνει κατατρυπημένος και όχι διαφανής.

Ότι δεν υπάρχει λέξη «απεύθυνση» ως παράγωγο του απευθύνω.

Ότι η τυμβωρυχία δεν λέγεται «τυμβοθηρία». Και ο νεποτισμός δεν έχει σχέση με τα… ποτά, για να λέγεται «νεο-ποτισμός»(!).

Τα βιβλία ήταν ο τρόπος σου να με αγαπάς
Τα άφηνες εδώ κι εκεί κι εγώ τα έβρισκα όπως τα ψίχουλα στο παραμύθι σημάδια για να επιστρέψω " στο σπίτι μου "
Δεν ξέρω γιατί το έκανες Νομίζω, αν γνώριζες τι επιρροή θα είχαν πάνω μου δεν θα το έκανες Διαβάζοντας έμαθα να πιστεύω στο αδύνατο ή όπως λέει ο ποιητής σεργιάνισα τόσο πολύ μέσα σε ένα άλλο κόσμο που είπα δεν μπορεί να μην υπάρχει, δεν μπορεί.. Από τότε όλο πάω όλο πάω όλο πάω προς αυτόν τον κόσμο μα δεν τον έχω βρει Ίσως τελικά να μην υπάρχει μα είναι αργά να αλλάξω τρόπο, μονάχα έτσι μπορώ να προχωρώ Στα σκοτεινά όπως λέει ο άλλος ποιητής χωρίς να γνωρίζω κανέναν, μα προχωρώ.Κρατώ τα ποιήματα και τα προτάσσω όπως το ραβδί του ο τυφλός να μη με βρει γκρεμμός να μη με βρουν τα άγρια χόρτα των ανθρώπων να μη με βρει κακό

Η παραποίηση της ελληνικής γλώσσας γίνεται συστηματικά με σκοπό από την μια να διαμορφώσουν τους δικούς τους όρους και «αλήθειες» και από την άλλη να είναι οι μοναδικοί κάτοχοι της γνώσης γιατί η αρχαία ελληνική,η κανονική δηλαδή γλώσσα μας,παρέχει τεράστιο πλούτο γνώσεων και μόνο με την ύπαρξη και χρήση της.

( Μικρό διήγημα για μια μεγάλη προσδοκία )

Ζω μόνη Δεν θυμάμαι από πότε Ο χρόνος έχει χάσει για μένα τη σημασία του Περνά Το γνωρίζω Μα δεν έχουμε πολλά-πολλά Μου λέει επιγραμματικά δυο τρεις κουβέντες Όπως: μάθε να συγχωρείς ή Αυτή είσαι αποδέξου το Γράφει ακόμα με τόνους, περισπωμένη στο μέτωπο μου, οξεία στα μάτια, θαυμαστικό που κατεβαίνει στο λαιμό, ιδίως όταν γέρνει και γέρνει συχνά ο λαιμός , όλο και πιο συχνά γέρνει ο λαιμός, μπροστά, σαν να υπάρχει στημένη μια αόρατη λαιμητόμος που ζητά τη θυσία του

Κι είναι κάτι άνθρωποι που λένε την πείνα τους μυρίζοντας ένα λουλούδι
που λένε τη δίψα τους ζητώντας λίγο ουρανό
έχουν ξερά τα χείλη μα δεν πειράζουν το μελίσσι
ξέρουν πως τους ετάχθη μοναξιά
Σκαλίζουν την αρχαία φωτιά
ζούνε τη στάχτη

Για σένα αποφεύγω να μιλώ Ούτε το όνομά σου δεν τολμώ να πω Σε είδα σκεπασμένη του ανθρώπου τις λύπες Πίσω απ΄ το δίχτυ των λυγμών Στης αναλήψεως σου Το Φως Μέσα από πάχνη εξατμισμένων θαλασσών σε είδα να ανατέλλεις