Την θέλουμε την Ποίηση.  Όχι σαν πολυτέλεια ή προνόμιο των ειδικών και των ανθολόγων, αλλά για την πνευματική φυσιογνωμία των ιδεών, του νοητικού σκαψίματος της ευαισθησίας, της φαντασίας και - πολλές φορές - της αλήθειας απέναντι στο λόγο της έπαρσης, του υπολογισμού ή της ψευδολογίας.   Τη θέλουμε και σαν κάστρο της γλώσσας, αλλά και σαν πεδίο καλλιέργειας και διατήρησης των ονείρων μας, της οξύνοιάς μας και την αντίσταση μας στην "πίεση" του πραγματικού, στο συνεχές σφυροκόπημα των πληροφοριών, των ειδήσεων, των τρομερών γεγονότων και της γκρίζας πραγματικότητας. Κι όσο δεν το κάνουμε, χάνουμε το ουσιαστικό : ευαισθησίες, χαρές, τη μαγεία της έκπληξης, τη δημιουργικότητα - με μια λέξη, χάνουμε την ανθρωπιά μας.

Του Σάκη Μουμτζή

Μα, επειδή είναι γυναίκα, θα μπορούσαμε να πούμε, προσεγγίζοντας την υπόθεση σε πρώτο επίπεδο. Αυτόν που ανέλαβε την ευθύνη για την εκφορά της επίμαχης φράσης—τον κ.Απόστολο Δοξιάδη—δεν τον ακούμπησαν. Η κυρία Δ.Μιχαηλίδου ήταν εύκολος στόχος.

Όμως αυτή η εξήγηση δεν αρκεί. Καλύπτει επιφανειακά το θέμα. Ας προσπαθήσουμε να το δούμε λίγο βαθύτερα.

Τη σιωπή που λεν χρυσό
την έκανα κοσμήματα
την έχω φυλαγμένη σε συρτάρι
για όταν έρθεις
Να στολιστώ
σαν έρθεις
Να στολιστώ
Να φέγγω
Να μην τη δεις τη λύπη μου
τις αυλακιές στα μάτια μου
και στεναχωρεθείς

Του Γιάννη Σιδέρη

Μια βαρετή προεκλογική εβδομάδα έμεινε. Την άλλη Κυριακή η επερχόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίθετη από τον στίχο του Έλιοτ «αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό».

Αρθογραφος - Βασίλης Ψαριανός Empros Net

Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι γνωρίζοντας την ιδιότητά μου ως φιλολόγου, με ερωτάν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος , ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει βασικές έννοιες της ελληνικής Γλώσσας: ότι «διάτρητος» σημαίνει κατατρυπημένος και όχι διαφανής.

Ότι δεν υπάρχει λέξη «απεύθυνση» ως παράγωγο του απευθύνω.

Ότι η τυμβωρυχία δεν λέγεται «τυμβοθηρία». Και ο νεποτισμός δεν έχει σχέση με τα… ποτά, για να λέγεται «νεο-ποτισμός»(!).

Τα βιβλία ήταν ο τρόπος σου να με αγαπάς
Τα άφηνες εδώ κι εκεί κι εγώ τα έβρισκα όπως τα ψίχουλα στο παραμύθι σημάδια για να επιστρέψω " στο σπίτι μου "
Δεν ξέρω γιατί το έκανες Νομίζω, αν γνώριζες τι επιρροή θα είχαν πάνω μου δεν θα το έκανες Διαβάζοντας έμαθα να πιστεύω στο αδύνατο ή όπως λέει ο ποιητής σεργιάνισα τόσο πολύ μέσα σε ένα άλλο κόσμο που είπα δεν μπορεί να μην υπάρχει, δεν μπορεί.. Από τότε όλο πάω όλο πάω όλο πάω προς αυτόν τον κόσμο μα δεν τον έχω βρει Ίσως τελικά να μην υπάρχει μα είναι αργά να αλλάξω τρόπο, μονάχα έτσι μπορώ να προχωρώ Στα σκοτεινά όπως λέει ο άλλος ποιητής χωρίς να γνωρίζω κανέναν, μα προχωρώ.Κρατώ τα ποιήματα και τα προτάσσω όπως το ραβδί του ο τυφλός να μη με βρει γκρεμμός να μη με βρουν τα άγρια χόρτα των ανθρώπων να μη με βρει κακό

Η παραποίηση της ελληνικής γλώσσας γίνεται συστηματικά με σκοπό από την μια να διαμορφώσουν τους δικούς τους όρους και «αλήθειες» και από την άλλη να είναι οι μοναδικοί κάτοχοι της γνώσης γιατί η αρχαία ελληνική,η κανονική δηλαδή γλώσσα μας,παρέχει τεράστιο πλούτο γνώσεων και μόνο με την ύπαρξη και χρήση της.