.... Την επόμενη στιγμή... με τα "απρόσμενα άλματα" του Ουριήλ στον χρόνο που κόβουν την ανάσα.... βρεθήκαμε να καθόμαστε σε έναν πανέμορφο φωτεινό κήπο με θαυμάσιους συνδυασμούς χρωμάτων, ήχων και αρωμάτων - λουλουδιών, πανύψηλων καταπράσινων δέντρων με πλατιά φύλλα, γλυκούς-μελωδικούς ήχους από παραδείσια πτηνά και ένα υπέροχο, διπλό μαρμάρινο σιντριβάνι με δώδεκα αναβλύζοντες ψηλούς πίδακες !
Μα το κυριότερο αυτή τη στιγμή ήταν, ότι χωρίς να έχω ρωτήσει τον Ουριήλ τίποτα ακόμα, να έχει ήδη αρχίσει να μου εξηγεί... με την σειρά που θα τον ρώταγα... μία προς μία τις απορίες που με είχαν κυριεύσει !.....

Όταν και το τελευταίο αγγελικό άλογο πάτησε με δύναμη τις οπλές του στο έδαφος σηκώνοντας σύννεφο σκόνης, όλοι οι άγγελοι ξεπέζεψαν ταυτόχρονα από τα άλογά τους που χλιμίντριζαν ασταμάτητα, κάνοντας τον αέρα να πάλλεται, και να μεταφέρει όλους τους ήχους απ' άκρου εις άκρον.... Μία ανεπανάληπτη εικόνα θείου μεγαλείου ξετυλίχτηκε με ταχύτητα φωτός μπρός στα μάτια μου... Άπειροι στον αριθμό - έως εκεί που έφτανε το βλέμμα μου - δυστυχισμένοι, ταλαιπωρημένοι, βασανισμένοι, αλυσοδεμένοι άνθρωποι με σκυφτά κεφάλια... και δίπλα σε κάθε έναν από αυτούς, να στέκεται και ένας άγγελος βαστώντας τις αλυσίδες που τους βάραιναν, με τα δυό του χέρια ανυψωμένα στον ουρανό... Όταν ξαφνικά με μια γρήγορη/απότομη κίνηση, όλοι οι άγγελοι την ίδια ακριβώς στιγμή, κινούνται και σπάνε τις αλυσίδες με πολύ θόρυβο, ψελλίζοντας λόγια ακατάληπτα σε μένα, κοιτώντας όλοι μαζί και δείχνοντας προς το μέρος του Ταξιάρχη, ελευθερώνοντας έτσι τους "αιχμαλώτους" από τα δεσμά των υλικών τους σωμάτων, χαρίζοντας τους κατ' αυτόν τον τρόπο την "κλεμμένη" Αιώνια Ζωή και Ελευθερία που τους ανήκε ανέκαθεν !...