Το σπίτι μας ξάπλωσε
με προσκέφαλο
το δέντρο της αυλής,
ακουμπώντας
το γαλάζιο του ουρανού
να μετρά τις ανάσες
που το έκτισαν

Ήταν βράδυ. Ο χ περι­φερότανε στους δρόμο­υς της σκοτεινής και κρύας πόλης μόνος. Έψαχνε να βρει ένα μέρος για να ξαποστάσ­ει. Ήταν κουρασμένος πολύ. Οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες. Αναρωτιότανε αν μπορ­ούσε να αντέξει για πολύ ακόμα.

Ένας άντρας χάνει το μοναδικό του στήριγμα. Όσα συμβαίνουν μπορεί να έγιναν σε μια νύχτα, σε μερικές μέρες ή βδομάδες.

Και αν η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι? Αν την καθορίζει εν μέρη η τύχη με τον αριθμό του ζαριού που θα φέρεις και εν μέρη  τα προδιαγεγραμένα τετραγωνάκια που μπορείς να επιλέξεις να πατήσεις η όχι? Πάντα όταν βρέχει το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς. Αμπελοφιλοσοφίες της πεντάρας μ αρέσει να τους βαφτίζω.

Έξω έβρεχε ασταμάτητα. Αύγουστος μήνας και είχαν ανοίξει οι ουρανοί. "Ο καιρός είχε σαλέψει εντελώς" σκέφτηκε και δυσανασχετώντας απομάκρυνε τα ιδρωμένα μαλλιά της από του γυμνούς ώμους της. Φαινόμενο του θερμοκηπίου της το είχε πει όταν προσπαθούσε να της αναλύσει τις κλιματολογικές αλλαγές τότε που ακόμα την φλέρταρε και εκείνη εκστασιασμένη τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Γιαυτό τον είχε ερωτευτεί όχι γιατί ήταν όμορφος ούτε γιατί ήταν πλούσιος αλλά γιατί της μιλούσε ώρες για πράγματα που εκείνη δεν ήξερε. Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό δωμάτιο και η φωτογραφία του πάνω στο κομοδίνο της φωτίστηκε λες και κάποιος εκείνη την ώρα την τραβούσε με το φλας και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα απόκοσμο μπουμπουνητό ήρθε να την συμπληρώσει. "Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο..." τον άκουσε να της ψιθυρίζει και με μια κίνηση την πέταξε κάτω και άκουσε το τζαμάκι να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Γύρισε πλευρό αναστενάζοντας και προσπάθησε να κοιμηθεί αύριο ήταν η μεγάλη μέρα θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ξεκούραστη.