στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Osho: Yes, we celebrate death too.
«Οι σανιάσιν(μαθητες) μου γιορταζουν επισης κ το θανατο, διοτι για μενα ο θανατος είναι το ανωτερο σημειο της ζωης. Το κρεσεντο της ζωης. Ναι, γιορταζουμε τον θανατο, ενας νεος τροπος να κατευοδωνεις την ζωη που φευγει, γιορταζοντας τον θανατο.Οποτε πεθαινει καποιος, καποιος που γνωριζες, που εζησες μαζι του, που με καποιο τροπο εγινε κομματι σου, τοτε κατι μεσα σου πεθαινει επισης.Τη ζωη πρεπει να την ζησεις για να την γνωρισεις. Δωθηκε σε σενα για να την ζησεις, είναι ένα δωρο από την φυση σε σενα. Δεν είναι τιμωρια.Ειναι απλα ένα δωρο από την Υπαρξη για να το απολαυσεις κ καψε το κερι της ζωης σου κ από τις δυο ακρες του ταυτοχρονα. Ζησε οσο πιο εντονα μπορεις κ τοτε θα σου αποκαλυφθει ότι ο θανατος δεν είναι κατι για να το φοβασε. Λεω ότι ο θανατος γιορταζεται επειδη δεν υπαρχει θανατος. Ας γινει αυτό το αντιο ενας γιορταστικος χορός.Χορεψε οσο περοσσοτερο μπορεις. Απελευθερωσε ολη την ενεργεια σου ωστε να γινεις ολος ενας χορος.
Χορεψε οργασμικά, ξεχασε τον εαυτο σου εντελως. Όταν εισαι ευτυχισμενος τοτε τα ματια σου καθαριζουν κ βλεπεις πιο καθαρα. Κ για αυτή την στιγμη χρειαζεται βαθια καθαροτητα ώστε να δεις το σωμα που καιγεται στην πυρα κ να δεις κ το πνευμα να φευγει μακρυα. Όταν τραγουδας κ χορευεις χαρουμενα κ με χαρη… ξερω είναι δυσκολο, αλλα όχι τοσο δυσκολο οσο νομιζεις. Όταν το κανεις αυτό ξανα κ ξανα… χαιρετωντας καποιον αγαπημενο που φευγει …Όταν ζεις στο σωμα σου τοσα χρονια τοτε αποκτας προσκοληση με αυτό, αλλα όταν δεις το σωμα να καιγεται στην πυρα τοτε ολες σου οι προσκολησεις με αυτό εξαφανιζονται, ολες σου οι φυλακές που κουβαλαγες σε τοσα σωματα κ σε τοσες ζωες αρχιζουν να εξαφανιζονται, κ καποιος νοιωθει τρομερη ελευθερια να ανεβαινει μαζι με τις φωτιες μεχρι τον ουρανο. Γιορτασε, χορεψε. Τετοιος θανατος είναι σπανιος. Πολύ λιγα ατομα είναι τοσο ευλογημενα.
Ακομα κ παιδια, εάν θελουν, παρε τα μαζι σου να δουν το σωμα να καιγεται στην πυρα.Αστους να δουν την αληθεια. Κ όταν οι φλογες της πυρας αρχιζουν να κινουνται προς τα πανω, θυμησου! Γιατι; Γιατι σε αυτή την χωρα, την Ινδια, για χιλιαδες χρονια δεν θαβουμε τα σωματα αλλα τα καιμε;Υπαρχει ενας ειδικος λογος. Η φωτια είναι το μονο πραγμα που αγνοει την βαρυτητα, παντα πηγαινει προς τα πανω.
Η φωτια είναι το συμβολο της πνευματικοτητας. Παντα πηγαινει προς τα πανω. Βλεπεις τις φωτιες κ συντομα εξαφανιζονται. Είναι ορατες μονο για λιγες στιγμες κ μετα γινονται αορατες. Η φωτια είναι σπουδαιο συμβολο. Είναι ο εξαγνισμος των προσκολησεων μας που ανεβαινουν καθετα προς τα πανω, προς το απολυτο διαστημα. Ερχομαστε από Kει κ προς τα Kει επιστρεφουμε.»
Ετσι μιλησε ο αγαπημενος μου δασκαλος Osho.
Ρωτησαν τον Osho, όταν φωτιστηκε πως ενοιωσε;
«Αρχισα να γελω δυνατα. Το ολο πραγμα εμοιαζε τοσο κωμικο. Κοιταξα γυρω μου κ δεν εβλεπα γυρω μου τιποτα άλλο από ένα αστειο. Γελαγα συνεχεια. Γιατι γελαγα; Καταφερα να φτασω καπου που το ειχα παντα. Καταφερα να φωτιστω, αλλα ημουν παντα φωτισμενος, ημουν παντα θεικος. Στην ουσια δεν καταφερα κατι. Ημουν παντα αυτό. Θεικος.Οταν κοιταξα γυρω μου ειδα μονο θεους. Ολοι οι ανθρωποι ειμαστε θεοι, αλλα δεν το ξερουμε κ προσπαθουμε παντα να βρουμε την ευτυχια καπου εξω μας. Γυριζουμε ολο τον κοσμο, τα μοναστηρια, τους ναους, τις θρησκειες, τα λεφτα, την δοξα. Αλλα απλα είναι μεσα μας, η ευτυχια είναι παντα μεσα μας. Ειμαστε ηδη θεοι αλλα το αγνοουμε κ όταν φωτιστουμε κ το ανακαλυψουμε τοτε γελαμε. Γιατι κυνηγουσαμε κατι που το ειχαμε παντα κ δεν το γνωριζαμε. Αφου φωτιστει καποιος, γνωριζει πλεον ότι γυρω του οι ανθρωποι παλευουν συνεχως με φαντασματα. Κ δεν υπαρχει τιποτε να βρεις μεσα στα φαντασματα παρα μονον ψεμα. Ο υλικος κοσμος είναι μια αυταπατη.Παλατια στην αμμο. Μια συνεχης αλλαγη. Μια συνεχης αλλαγη φορμας. Το μονο που υπαρχει στον κοσμο είναι Καθαρη Συνειδητοτητα. Ότι υπαρχει είναι αυτό. Καθαρη Συνειδητοτητα».
Ειμαστε κυνηγοι της ευτυχιας κ δεν υπαρχει τιποτε το κακο σε αυτό. Κυνηγησε οσο πιο καλα μπορεις, τρελαθου με αυτό το κυνηγι κ κανε την κάθε ινα του κορμιου σου, κυνηγο της ευτυχιας. Κυνηγο του Χρηματος, της Ηδονης , της Δοξας, της συγγραφης σπουδαιων εργων. Κυνηγο της μεγαλης ταχυτητας, του Ιλιγγου της Ταχυτητας. Ολα αυτά είναι της ζωης κ είναι ομορφα κ ζησε τα στο πετσι σου. Απολαυσε τα κ είναι εκει για να τα γευτεις, αλλιως η φυση δεν θα σου τα ειχε δωσει. Μην πας σε μοναστηρια. Αποδεχτου την Προκληση. Ευχαριστησε την κ πεσε στη φωτια μαζι της. Γινε μια Λαμπρατσιά(η φωτια που αναβουμε στην Ανασταση για να καψουμε τον Ιουδα. Εθιμο της Κυπρου).
Κυνηγησε! Κ απολαυσε το.Απολαυσε τα εξωτικα κρασια.
Εισαι ενας Δον Κιχωτης. Ναι σωστα καταλαβες. Εισαι ενας ομορφος Δον Κιχωτης που κινηγα ανεμομυλους.Μετα από κάθε μαχη με τους ανεμομυλους σιγουρα καπου εχεις κτυπησει. Καπου εχεις πληγωθει. Μην το κανεις αυτό τούμπανο κ μην αρχιζεις να υπερβαλλεις κ να το συζητας στα καφενεια κ στις καφετεριες κ στα τηλεοπτικα σόου. Μεινε με τον εαυτο σου, με τα τραυματα σου, κ αρχισε να συνομιλας με τον καλυτερο σου φιλο. Τον εαυτο σου.Αρχισε να τον παρατηρεις χωρις να τον κρινεις. Τις λεξεις “ καλο κ κακο,” πεταξε τες. Διεγραψε τες από το λεξικο σου. Δεν υπαρχουν κ ποτε δεν υπηρξαν.Ηταν απλα στην φαντασια σου.Παρατήρα. Παρατηρα. Αυτό θα σε φερει σιγα σιγα μπροστα στην αυταπατη που λεγεται: Η ζωη είναι μια συνεχης παλη.Πολεμος.
Αφου, μετα από πολύ κυνηγητο, καταλαβεις ότι εισαι ένας Δον Κιχωτης, θα παρατήσεις ολες αυτές τε ασπιδες κ τα σπαθια που κουβαλαγες κ πολεμουσες ανεμομυλους κ θα αρχισεις να χαμογελας με το γελοίο του πραγματος,
Κ μετα θα προσπαθησεις, ταρακουνώντας τους αλλους, να τους κανεις να ξυπνησουν. Αυτοι θα αντισταθουν. Μπορει κ να σε σκοτωσουν. Να σου κανουν κακο. Δεν σε πιστευουν. Κοιμουνται βαθεια.Το 99.9% των ανθρωπων κοιμουμαστε κ ροχαλιζουμε βαθια μεσα σε ένα κυκλο. Ξανα κ ξανα το ιδιο. Αν καταλαβεις ότι εισαι ενας Δον Κιχωτης εκανες τας πρωτα βηματα για να ελευθερωθεις κ να βγεις για παντα εξω από τον κυκλο. Τον φαυλο κυκλο.
Εδώ θα σου φερω ένα παραδειγμα για να το καταλαβεις . Μπορει όμως κ να μην καταλαβεις. Ομως εγω θα σου το πω: Είναι η παναρχαια ιστορια με τις χωρες του κοσμου. Να χωριζουμε τον κοσμο σε χωρες, σε οικοπεδα, για να τσακωνομαστε μεταξυ μας κ να εχουμε αναγκη αρχηγων κλπ.Μια παρομοια ιστορια είναι να χωρισουμε τον κοσμο σε θρησκειες. Είναι η ιδια παραλλαγη όπως το χωρισμα σε χωρες. Χωριζω επισης τον κοσμο σε ομαδες ποδοσφαιρου. Σε ομαδες μπασκετ κλπ. Φαυλος κυκλος.
Ολη η φιλοσοφια σε δυο,τρεις λεξεις: «Ξεκινησαμε σε λαθος κατευθυνση. Χαθηκαμε»
Ενας Δον Κιχωτης που βαρά ανεμομυλους κ είναι σοβαρος,
βαθια κοιμισμενος, νανουρισμενος,
κ ενας άλλος Δον Κιχωτης που ξερει ότι ολο αυτό είναι απλα ένα θεατρο κ τιποτε άλλο.Παρατήρα. Παντα να παρατηρας.Παρατήρα.
Όταν θα δεις οτι εισαι ενας Δον Κιχωτης κ το πεις στους αλλους ότι είναι κ αυτοι Δον Κιχωτες, αυτοι θα σε χλευασουν κ θα συνεχισουν να είναι Δον Κιχωτες. Κ όταν καποιος από δαυτους, τον πιασει η φτερωτη του ανεμομυλου από το παντελονι κ τον ανεβασει στα υψη, οι αλλοι θα τον θαυμασουν κ θα του δωσουν βραβειο. Πρωτος . Ηταν ο πιο τολμηρος κ ο πιο σπουδαιος.
Παιξαμε με την αμμο κ φτιαξαμε παλατια κ πυραμιδες,
υστερα εγινε διαλειμμα.
Μετα αρχισε το δευτερο μερος. Το δευτερο μερος ειχε τα δικα του σεναρια που ηταν τελειως διαφορετικα από του πρωτου μερους. Σαν να εβλεπες άλλο εργο. Στο πρωτο μερος συνεχεια επαιρνες. Συνεχεια ηθελες να αρπαζεις κ να πηδας κ να θελεις να γινεις καποιος. Στο δευτερο μερος ειχε το μαθημα του να δινω. Τελειωσε με μια μανταρινια στη μεση του πουθενα. Το μονο που υπηρχε πανω στο πανι του σινεμα ηταν αυτή η καταπρασινη μανταρινια φορτωμενη με πολλα μανταρινια. Πισω φοντο ειχε έναν γαλαζιο ουρανο με δυο τρια συννεφακια.Πράσινο, πορτοκαλί, ουρανί κ ασπρο. Κ αρχισαν να ερχονται ανθρωπινα χερια κ να παιρνουν τα μανταρινια της. Πολλα ανθρωπινα χερια να παιρνουν τα μανταρινια της. Κ εβλεπες συνεχεια τα χερια να παιρνουν τα μανταρινια. Κ αυτη σαν να χορευε. Ετσι όπως επαιρναν τα μανταρινια της αυτή να τιναζει τα κλαρια της με χαρη κ να χορευει.
