«πως η δραση του γραψιματος επηρεάζει το μυαλο σας»

«πως η δραση του γραψιματος επηρεάζει το μυαλο σας»

η αληθεια ειναι ότι το ειχε καταλαβει οτι το να γραφει ειχε επηρεάσει το μυαλο του. Αρχισε να μοιαζει σαν ένας εξωγηινος απεναντι στη κοινωνια που τον περιέβαλλε. Το να γραφεις προϋποθέτει σιωπη με τον περιγυρο σου,

ερχεσαι σε μια αποσταση σε οτι σε περιβαλλει,

αποστασιοποιείσαι από τα κοινα,

κ τοτε αρχιζεις να γραφεις.

Το πιο πανω σλογκαν ηταν περα για περα αληθινο. Δεν υπηρχε καμια αμφισβήτηση περι τουτου, όχι μονο ειχε αλλαξει το μυαλο του, αλλά πλεον δεν ηταν μελος της μαζας. Ειχε ξεφυγει απο την μαζα. Ηταν πλεον ελευθερος να ζησει την ζωη του σαν ανθρωπος. Μεχρι τωρα του ελεγαν τι να κανει,

ο πατερας του,

η μανα του,

το σοι του,

οι συγγενεις κ οι φιλοι του,

το στατους κβο της κοινωνιας που ζουσε,

η λεγομενη κουλτουρα του. Ολα αυτα τα ειχε αφησει πισω. Ηξερε πως ηταν όλα σαβουρα,

γιατι αν δεν ηταν σαβουρα,

τωρα ο κοσμος θα ηταν ένα θαυμα. Ομως δεν ηταν ουτε καν ζωη αυτο που εβλεπε γυρω του. Ηταν θανατος. Μυριζε , βρωμουσε θανατο. Ξεφυγε από την σαπιλα του ονομαζομενου συστηματος,

απλα με το να παίρνει το στυλο του κ να γραφει στο λευκο χαρτι. Καθε φορα που έπαιρνε το στυλο για να γραψει, ειχε μπροστα του ενα λευκο χαρτι,

αρχιζε παντα από το μηδεν.

Αυτή ειναι ολη η ομορφια του κοσμου μας· να αρχιζεις παντα το ταξιδι σου σαν να μπαινεις πρωτη φορα στον κοσμο. Η τεχνολογια δουλευει με το παρελθον, πάντα. Εχει το παρελθον κ απο κει βγαινει το μελλον. Ο ανθρωπος όμως δουλευει παντα με το εδώ κ τωρα,

επειδη μονο αυτο υπαρχει. Η ζωη ειναι παντα στο εδώ κ τωρα,

η υλη μπορει να ειναι παρελθον κ μελλον, όμως η ζωη δεν εχει οπισθεν. Λεπει η ταχυτητα της οπισθεν. Κοιταει παντα μπροστα,

εκει που στεκεται·

το σημειο που στεκεται ειναι το μονο υπαρχων σημειο. Ολα τα αλλα ειναι ένα ομορφο σεναριο φαντασιας.

Μοιαζουμε σαν τα δεντρα. Παντα σε ενα σημειο,

κ οι ριζες πανε βαθεια για να δωσουν θεμέλια κ βάση για τους κορμους κ τα κλαδια του να ανεβουν κ αυτα ψηλα.

Η υλη ειναι ο εξωτερικος κοσμος, η τεχνολογια μας, ο κορμος, τα κλαδια.

Ομως μας λειπουν οι ριζες. Το οικοδομημα σε λιγο θα πεσει. Χρειαζονται κ οι ριζες.

Ναι, το γραψιμο σου δινει ριζες.

Ζήτω η ομορφη δημιουργια που ονομαζεται: Δημιουργικη γραφη.

ευχομαι στα μελη της Λεσχης Δημιουργικης Γραφης τα πιο ομορφα.

με εκτιμηση κριστοφ.