στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η μοναξιά είναι περίεργο πράγμα και χτυπά όλες τις ηλικίες
Πολεμάω εναντίον της μοναξιάς από τότε που ήμουν παιδί. Ο μεγαλύτερος μου φόβος πάντα ήταν να μείνω μόνη μου. Νιώθω μοναξιά πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα. Προσπαθώ να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο, για να ξεχνιέμαι, αλλά σχεδόν κάθε βράδυ η μάσκα μου πέφτει και βλέπω ξεκάθαρα το μοναχικό πρόσωπό μου. Νομίζω έτσι ξεκίνησα να έχω προβλήματα και με τον ύπνο. Δεν μπορώ να ξαπλώσω χωρίς οι σκέψεις μου να τρέξουν σε μονοπάτια σκοτεινά και όταν αυτό συμβαίνει είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ξενυχτίσω.
Ήταν η μόνη χρονιά που όχι μόνο κατάφερα να διαγράψω αυτό το συναίσθημα, αλλά μπόρεσα και να ξεχάσω ότι το ένιωσα ποτέ. Έγινα μέλος σε κάτι που ήταν μεγαλύτερο από εμένα. Από την μέρα μου ξεκίνησε αυτό δεν θυμάμαι να με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις. Η ομάδα έγινε η ευτυχισμένη οικογένεια που ποτέ δεν είχα. Μου έδωσε κάτι για το οποίο ανυπομονούσα μέσα στις κουραστικές ημέρες.
Και τώρα αυτό θέλουν να μου το πάρουν.
Μα αν χαθεί αυτό, χάνομαι κι εγώ και η μοναδική χρονιά που άγγιξα την ευτυχία γίνεται αυτόματα μια απλή ανάμνηση. Έτσι, θα χάσω το αγαπημένο κομμάτι του εαυτό μου, αυτό που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Έχω να φοβηθώ τόσο από τότε που έμενα στο ίδιο σπίτι με τον πατέρα μου. Και πολύ φοβάμαι πως αυτό το συναίσθημα που νιώθω να με καταβάλει δεν είναι καινούριο, αλλά αυτό το γνώριμο ανατρίχιασμα που μου προκαλούσε πάντα η μοναξιά πριν εγκατασταθεί μόνιμα στην ζωή μου.