ΜΜΕ. Τα τσοπανοσκυλα

Εχω 7 σκυλια. Μικρα κ μεγαλα.Δεν ειμαι κυνηγος κ θεωρω το κυνηγι απανθρωπο. Αγαπω τα σκυλια μου. Εκτος από αγαπητα είναι κ πιστα.

ΜΜΕ. Τα τσοπανοσκυλα του συστηματος. Η ορατη χειραγωγηση της κοινωνιας.

Μολις εχω δει από το youtube το: «Προσοχη!Αορατη χειραγωγηση της κοινωνιας».Ελεγχω το μυαλο σου. Γινεσαι πιονι στα χερια μου. Κινω τα νηματα σου. Ο υπνος του ανθρωπινου ειδους με νανουρισμα από ηχους κ εικονες των ΜΜΕ.Σε αποκοιμιζω κ επειδη ο υπνος είναι μεταδοτικος αποκοιμιζομαι κ εγω. Ετσι το κοντρολ που εχω στα χερια μου κ σε ελεγχω είναι πλεον ανεξελεγκτο κ πεφτει από τα χερια μου κ όλα είναι πιθανα . Θετρινοι κ θεατες εχουμε αποκοιμηθει ολοι.Νανι νανι τα μωρα κ ενας πλανητης με υπνοβατες που κρατουν στα χερια τους βομβες κ χειροβομβιδες.

Η Δρ. Καρολ Ροζιν, φιλη του Φον Μπραουν, του ανθρωπου που εστησε το διαστημικο προγραμμα των ΗΠΑ, της ελεγε ο Φον Μπραουν: «Καρολ,πρεπει να εμποδισουμε τα οπλικα συστηματα στο διαστημα. Λενε ψεματα . Στην αχη ηταν οι Ρωσσοι, μετα θα είναι οι τρομοκρατες, μετα οι τριτοκοσμικες χωρες, μετα θα είναι οι αστεροειδεις κ μετα ελεγε επανειλημμενα ότι το τελευταιο χαρτι τους θα είναι η απειλη των εξωγηινων». Κ γελαγαμε μαζι. «Δαπανουμε τρισεκατομυρια για πολεμικα συστηματα κ στηριζομαστε πανω στο ψεμα για να δικαιολογισουμε αυτά τα κονδηλια. Φτιαχνουν παραμυθια για εχθρους για να κονομανε ορισμενοι». Φον Μπραουν το ετος 1974.

Εξωγηινοι. Ένα παραμυθι. Σιγουρα υπαρχουν εκατομμυρια κοσμοι εκει εξω κ παρα πολλοι πολύ πιο εξελιγμενοι από μας κ αν εφτανε ενας εξωγηινος εδώ να εισαι σιγουρος ότι θα ηταν σαν θεος. Για να φτασει ως εδώ σημαινει ότι εχει ξεπερασει την μαλακινση εγκεφαλου που μας δερνει εμας τους γηινους. Κοιταξε μας! Ασχολουμαστε με πολλες μαλακιες. Ειμαστε σαν παιδακια. Κ η τεχνολογια βρισκεται στα χερια ηλιθιων. Οι ηγετες είναι οι πιο ηλιθιοι γηινοι κ μεις τους ψηφιζουμε.Αν καταφερουμε τελικα να επιβιωσουμε σαν ειδος κ φυγει από τα ρχιδια μας η φωτιση κ ελθει στο κεφαλι μας, τοτε θα ανοιξουν οι ασκοι της ομορφιας κ της αγαπης κ θα καταφερουμε θαυματα κ θα εξελιχθουμε τοσο που δεν θα το πιστευουμε κ οι ιδιοι. Θελω να πω φιλε ότι αν ειχαν ερθει εξωγηινοι εδώ θα ηταν οντα υψηλης ευφυιας κ αγαπης κ ειρηνης. Όλα αυτά που σου ειπα πανε πακετο.Ευφυια,αγαπη, ειρηνη. Είναι ένα πακετο κ τα τρια μαζι σαν τριδυμα αδελφακια. Κ δεν μπορεις να παρεις μονο το ένα. Πανε μαζι. Κολληταρια.Αν παρεις μονο το ένα τοτε τα αλλα δυο θα κλαινε κ θα εισαι αναγκασμενος να παρεις κ τα αλλα δυο. Είναι μια οικονομικη συσκευασια. Τρια σε ένα.

Κοιταξε μας!

Αν καταφερουμε να ξεκολλησουμε από την λασπη κ το βουρκο θα

φτιαξουμε παπαδες. Θα φτιαξουμε θαυματα.

Ειμαστε μηχανες θαυματων κ καταντησαμε πατινια με σπασμενες, διαλυμενες ροδες,

γυφτικα κατασκευασματα, σε γυφτικο τοπιο. Τσαντηρια.

Τα αφεντικα κ τα τσοπανοσκυλα τους . Τα ΜΜΕ.

Αν καταφερουμε να ξεκολλησουμε από την λασπη θα μεγαλουργησουμε.

Γη κ Ανθρωπος μια ενιαια μηχανη;

η

ο ανθρωπος εναντιον της Γης;

Πανε πακετο. Γη κ Ανθρωπος μια μηχανη. Αξεχωριστα πραγματα. Κ θα τολμουσα να πω ότι η Γη προπορευεται κ μεις ακολουθουμε. Σεβασμος. Ετσι σου εχω δωσει ένα κριτιριο που πρεπει να κρατας καλα μεσα στο κεφαλι σου. Ότι κανεις να εχεις για συμμαχο σου τη Γη μας. Να ρωτας:

-Καλα παω;

Να γυριζεις πισω, να την κοιταζεις κ να περιμενεις απαντηση κ αναλογα να πραττεις.

-Καλα παω;

-Δεν πατε καθολου καλα αλλαξτε ρότα.

Παιδακια που παιζουν με την φωτια στο σπιτι που λεγεται Γη.

Από τον καθενα μας ξεχωριστα εξαρταται το μελλον αυτου του οικοπεδου που είναι σε μια γωνια του Γαλαξια μας που ονομαζεται Γη.

Ο μοχλος δεν ονομαζεται επανασταση, ουτε οπλα, ουτε εξεγερση, ουτε διαδηλωση, ουτε διαμαρτυρια. Ο μοχλος ονομαζεται κριτικη σκεψη. Κριτικο μυαλο. Αντιληψη. Ο μοχλος που τον πατας κ η ανατρεπωμενη καροτσα σηκωνεται κ πετα τα μπαζα ονομαζεται κατι πολύ πολύ απλο. Κριτικη σκεψη.

Τα απλα πραγματα είναι τα πιο μεγαλειωδη. Κριτικη σκεψη. Παρατηρηση. Όπως ο Κινεζος. Ο Κινεζος θα βγει δυναμωμενος. Παρατηρά σαν αλεπου κ περιμενει κ αλλαζει συνεχως θεση παρατηρησης. Ο ξεδοντιασμενος δυτικος πολιτισμος συνεχως αυτοκαταστρεφεται, αυτοκαταρρεει. Ξεψυχα. Θα πεθανει. Ζητω η Κινα. Ζητω το Ζεν.

Τελειωσε το γραψιμο του. Οπως παντα εγραψε ένα απιθανης φαντασιας μυθιστορημα ανταξιο ενός Βικτωρα Ουγκο. « Οι Αθλιοι». Κοιταξε εξω από το παραθυρο τον καταγαλανο ουρανο κ αφαιρεθηκε. Ξαφνικα του ηρθε στο μυαλο μια εκδηλωση. Οτι στις 4:30 μια ομαδα δελφινιων θα ερχοταν να ανταλλαξουν κουβεντες με το ανθρωπινο ειδος. Καποιος επιστημονας ειχε ανακαλυψει την γλωσσα τους κ θα γινοταν ένα ωραιο ντιμπειτ. Φωναξε τον γιο του κ αυτος χαρουμενος γεμισε τις τσεπες του με φυστικια κ σοκολατες για να ταισει τα δελφινακια. Στο δρομο προς την παραλια σταματησαν για λιγο στο «μνημειο της Μεγαλης Απατης». Ηταν ένα μισοβυθισμενο πολεμικο καραβι που το ξεβρασε η θαλασσα όταν πριν από πολλα πολλα χρονια οι ανθρωποι ειχαν συνηθειο να σκοτωνει ο ένας τον άλλο. Το αφησαν εκει για να θυμουνται ότι τοσος κοσμος πηγε στις μυλοπετρες αδικα, από απατη κ ψεμα. Σταθηκαν εκει για λιγο, πατερας κ γιος πιασμενοι από τα χερια κ ο θαλασσινος αερας τους ανεμιζε τα μαλλια. Το κυμα ερχοταν κ εφευγε κ φανερωνε τις πολλες πεταλίνες, τα μυδια κ τα στρειδια που ειχαν κανει τις φωλιες τους στα σιδερενια πλαινα του.

Κοντευε να γινει 4:30 κ τα δελφινια είναι ακριβεις στα ραντεβου τους. Πατερας κ γιος τρεξανε χοροπηδωντας προς τα κει.

Η σοφια του κοσμου.

Η σοφια του κοσμου δεν είναι χαραγμενη πανω σε αντικειμενα κ

πανω στην υλη. Πώς να σου το πω:

Να, είναι όπως το ανθρωπινο σωμα που ότι κ να κανεις πανω του

αυτό θα γερασει.

Η σοφια του κοσμου δεν ηταν ποτε χαραγμενη στην υλη. Απλα εμας μας αρεσε

αυτό το παιχνιδι κ φτιαχναμε καστρα πανω στην αμμο για αιωνες. Μας αρεσε κ αυτοπαραμυθιαζομασταν κ κλειναμε τα ματια μπροστα στην αληθεια κ της γυριζαμε την πλατη.Μπορει να χαθουν όλα κ οι πυραμιδες κ οι παρθενωνες κ να γινουν ερειπια αλλα θα παραμεινει ενας Σωκρατης, ενας Πλατωνας, ενας Βουδας, ενας Οσσο. Γιατι αυτοι δεν ανηκουν στον υλικο κοσμο. Είναι μαζι μας εζησαν μαζι μας αλλα ανηκαν αλλου. Γιαυτο εμεις δεν τους καταλαβαιναμε. Εμεις καταλαβαινουμε μονο τα χειροπιαστα πραγματα.

Κ περασαν αιωνες επι αιωνων κ συχνα πυκνα ζουσαν αναμεσα μας πνευματικοι δασκαλοι κ

εμεις συνεχιζαμε να ζουμε με την υλη μας κ ποτε δεν βρισκαμε ησυχια, γιατι εκει που νομιζαμε ότι κατι καταφεραμε, γινοταν κατι κ η υλη εφευγε από τα χερια μας σαν αμμος.

Είναι αμμος.Παντα ηταν αμμος.

Μεχρι που μια μερα ολος διολου χωρις καμια αφορμη η καποια αιτια η καποιο επεισοδιο, ξαφνικα, ξαφνικα γυρισαμε οι περισσοτεροι το κεφαλι προς τον Ηλιο κ τον κοιταξαμε καταματα κ αυτος επειδη καταλαβε οτι ειμασταν ετοιμοι επιτελους,κατεβηκε χαμηλα μεχρι οσο μπορουσε κ αφησε στα ποδια μας ένα αρχαιο χαραγμενο οστρακο που εγραφε όχι κατι σπουδαιο, κατι απλο. Ότι δηλαδη η υλη είναι μια γεφυρα για κατι πιο ανωτερο από αυτην.Αυτο εγραφε.Υποκλιθηκαμε σε αυτόν κ αυτος φευγοντας προς τα πανω αφησε κ κατι σπορους που ολοι αναρωτηθηκαμε τι συμβολιζουν αυτοι οι σποροι. Τοτε καποιος ειπε να τους φυτεψουμε. Τους φυτεψαμε κ οι σποροι μεταμορφωθηκαν σε δεντρα σε λουλουδια σε γρασιδι σε σιταρι. Παραξενευτηκαμε γιατι αυτό ηταν ένα συνηθισμενο φαινομενο πανω στην γη μας. Ολοι οι σποροι εχουν ένα σκοπο πανω στην γη. Να βγαλουν βλασταρια, να ανθισουν. Δεν καταλαβαμε το νοημα αυτης της χειρωνομιας του ηλιου. Τοτε καποιος που εμοιαζε καταπληκτικα με τον Σωκρατη, σαν να ηταν ο διδυμος αδελφος του, πηρε ένα ποτιστηρι το γεμισε με νερο κ αρχισε να μας ραντιζει έναν έναν από το κεφαλι σαν να μας ποτιζε.Καταλαβαμε τοτε, γιατι το εκανε πολύ παραστατικα κ εμεις ειμασταν ετοιμοι να καταλαβουμε. Ειμαστε σποροι. Ηρθαμε στον κοσμο ετουτο σαν σποροι κ πρεπει να ανθισουμε κ να φυγουμε ο καθενας με τους δικους του καρπους. Ενας θα ανθισει κ θα βγαλει λουλουδια. Ο άλλος θα καρπισει φρουτα. Ο καθενας θα δωσει αναλογα με το δικο του πεπρωμενο . Ο σπορος θα διαλυθει κ στη θεση του ένα δεντρο, ένα λουλουδι, ένα χορταρακι στον ανεμο.Καταλαβαμε.

Κ τοτε εγινε κατι,

Ο καθενας πηγαινε στον Σωκρατη κ του προσφερε ο καθενας ότι ειχε κ αυτος γελαγε κατω από τα μουστακια του. Κ παρα διπλα το κωνιο σε μια αρχαια κούπα να αστραφτει απειλητικα στον ηλιο. Πηγε ο Ιασονας να παρει την κουπα με το κωνιο να την χυσει κ τοτε ο Σωκρατης βλεποντας τον του εκανε νοημα να σταματησει κ τον διεταξε να φερει την κουπα κοντα του. Ολοι φοβηθηκαμε ότι θα το επινε κ τον κοιταξαμε σαστισμενοι. Αυτος χαμογελασε όπως παντα, ητε ηταν για καλο ητε για κακο παντα ειχε αυτό το ανεπαισθητο χαμογελο.Διεταξε κ βαλαν την κουπα με το κωνιο πανω στο τραπεζι κ πηρε από τον καθενα ότι ειχε ο καθενας. Από τον Τάκιτο πηρε ένα φυλλαρακι, από τον Χένρι πηρε μια φλουδα από τα φρουτα του, από τον Τζωρτς λιγους από τους ανθους του, από την Χέλεν κ την Ιουλια επισης πηρε φυλλαρακια από τους ανθους τους. Πηρε από τον καθενα ότι ειχε κ τα εβαλε μεσα στο δηλητηριο, μεσα στο κωνιο, τα ανακατεψε κατω από την φωτια κ εφτιαξε μια αλειφη. Φωναξε τον Γιωργο να ερθει κοντα του. Κ ο Γιωργος ηρθε κοντα του κουτσα κουτσα, γιατι ποναγε για χρονια τα γονατα του κ δεν εβρισκε γιατρια. Κ ο Σωκρατης του αλειψε τα γονατα του Γιωργου, με τετοια ευλαβεια, σαν να σκουπιζε τα ποδια του Χριστου.

Που αμεσως ανακουφιστηκε από τους χιλιοχρονους πονους που αρχισε να τρεχει σαν παιδι. Εκεινη την ωρα τοτε ο Ηλιος, που μας εβλεπε συνεχως, κρυφτηκε πισω από κατι συννεφακια κ γυρισαμε ολοι ασυναισθητα το κεφαλι προς τα κει κ σαν να κατι περιμεναμε.

Κ συνεβηκε! Ακριβως στιγμες πριν να ξαναεμφανιστει, μερικες σταγονες πεσαν στα κεφαλια μας από τα μικρα συννεφακια που ηταν εδώ κ κει κ τον σκεπαζαν.Κ μετα εμφανιστηκε μεγαλοπρεπος λαμπερος σαν ποτε να μην ηταν ετσι. Σταματησα κ γω να γραφω κ εμεινα να τον κοιταζω.

κριστοφ. στον Ηλιο, τα φιλια μου

Κ ανοιξα την τηλεοραση, για τις ειδησεις. Μια εγχρωμη τηλεοραση ψηφιακη, ενός εκατομμυριου χρωματων κ νομισα ότι ειχε χαλασει γιατι όλα μαυρα. Πηγα κοντα της. Ηταν ανοιχτη κ απλα εδειχνε μαυρα. Κ η φωνη ο ρογχος του θανατου. Αυτά τα μικρα αντιγηινα πλασματακια που ακουγονταν εκει μεσα, ξεψυχουσαν. ΜΜΕ