στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι γραφτό να γίνουν.Τα περισσότερα.Και όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα αλλάξει ή να ξεφύγει απ’αυτά.Μοιάζει η πορεία τους καθορισμένη από πριν·εμείς απλά παλεύουμε και αγωνιούμε και φοβόμαστε και ελπίζουμε.Αλλά αυτό είναι και το μεγαλείο μας,το νόημα της ύπαρξής μας.Η επιμονή μας στο να προσπαθούμε,στο να αντιστεκόμαστε σε ανώτερες δυνάμεις και εν τέλει να πέφτουμε ηρωικά και ποτέ ηττημένοι.
Οι άνθρωποι είναι φλεγόμενες σκιές που χάνονται με το φως της ημέρας.Μένει μόνο το εντύπωμά τους πάνω στα μάρμαρα,πάνω στους τοίχους,πάνω στα δέντρα να τούς θυμίζει.Όσο και να το ξεπλύνει η βροχή,όσο και να το σκορπίσει ο άνεμος,αυτό πάντα θα υπάρχει εκεί,για να θυμίζει τον διαρκή αγώνα στον οποίο είμαστε νικητές και ας τον έχουμε εξαρχής χάσει.
Αναρωτιόμουν για εκείνες τις στιγμές μέσα σ’αυτό το χάος των δυνάμεων,όπου πραγματικά υπερνικούν την αιωνιότητα της συνεχούς πτώσης.Αυτές οι στιγμές χαράσσονται για πάντα στον άτυπο κατάλογο της καταγραφής της ζωής μας.Είναι οι στιγμές που μας δίνουν όλη την δύναμη να προχωρήσουμε πεισματικά ενάντια στην φθορά και το πεπρωμένο.Είναι οι στιγμές ευτυχίας…
Ένα κορίτσι ξεχασμένο στο παγκάκι ένα πρωινό σε μια άδεια πλατεία γεμάτη ομίχλη.Ένα αγόρι που επιμένει και δεν φεύγει.Ένα χαμόγελο και μετά ένα χάδι.Μια υπόσχεση και ένα φιλί.Ευτυχία σε δυο ψυχές ένα μουντό πρωινό.
Ποτέ δεν χάσαμε γιατί ποτέ δεν σταματήσαμε.
