Στα εικοσάχρονα όνειρά μας βάλαμε φτερά
να πετάξουν για πιο πράσινους κάμπους
ν,αντικρύσουν άλλες πατρίδες.
Σαν έφτασε η ώρα
Ν,αφήσουμε πίσω μας την Ιθάκη
και μια υπόσχεση για γυρισμό.
Απόμεινε αιώνια να περιμένει εκπλήρωση,
μια ζωή αναβολή ,παρά τον πόθο
και τέλος δεν φαίνεται.
Εμείς!
Φτωχοί μετανάστες
να μην ανήκουμε στο πουθενά ,
Δένδρο μ,αλλού τις ρίζες
κι αλλού τραβάνε τα κλαδιά,
παρά τα πλούσια ελέη ,
Τα πληρωμένα με νιάτα
και μια οικογένεια διχασμένη .
Διαφορά ιδεολογίας
που αδιαφορεί
για το τι πραγματικά ,
Είναι για μάς
Η δική μας Ιθάκη.
(*Τρίτο βραβείο ποίησης Γιοχανεσπουρκ 2007)