Απροσποίητοι
στην άκρη του ρείθρου.
Τώρα θα πέσουν
τώρα θα σηκωθούν
μια ζωή πείσμονες στις αιωρήσεις
ωσάν να μην είναι στο εδώ
μήτε στο εκεί
ακούγοντας πάντοτε κουβέντες του εαυτού τους.
Μια αστραπή μονάχα
στο βάθος των ματιών
μια αυλακιά στο μέτωπο
κι ένας κόμπος στο λαιμό να τους μασάει.
Οι άνθρωποί μου
οι δικοί μου άνθρωποι
και μακρινοί μαζί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ