στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
(ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα)
…μου φαίνεται ότι από του χρόνου θα τους στείλω όλους στα τσακίδια να βρω την ησυχία μου Νικλάους – μα τι στο δαίμονα, άκου Νικλάους, τέλος πάντων. Πολλά νεύρα έχω είπες; Έτσι είναι αδερφέ μου και λίγα λέω… αν δεν αλλάξει η κατάσταση με τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον άλλο το χοντρό που μια χαρά αη-Βασίλης θα ήταν με μια κόκκινη ρόμπα κι ένα ψεύτικο μούσι, αν δεν αλλάξει η κατάσταση σου λέω, δεν τη βγάζω καθαρή, πάει, τέλειωσε. Έχω λιώσει στα πόδια μου και δεν είμαι και παιδόπουλο πλέον. Αφού σκέφτομαι να κάνω μια ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και από δω παν κι οι άλλοι… σκεφτόμουν δηλαδή να κατέβω στο Σύνταγμα ένα πρωί, να μοιράσω όσα δώρα έχω και να τους πω, ‘βρείτε άλλον κερατά να κάνει τη δουλειά, δεν βγαίνω πλέον. Ή κοιτάτε να ζητάτε λογικά πράγματα όπως μια φορά κι ένα καιρό’. Καλά δεν τα λέω Νικ; Θυμάσαι τα παλιά τα χρόνια τι ωραία; Τι ήθελε ο Γιωργάκης; Μια ατμομηχανή να κάνει τσουφ τσουφ κάτω απ’το δέντρο να ζαλίζει τους γονείς του… πάρ’την Γιωργάκη παιδί μου. Τι ήθελε η Αννούλα του χιονιά; Μια κουκλίτσα με ωραία ρουχαλάκια να την ντύνει, να την τραβάει, να την διαλάει. Μπράβο Αννούλα, πάρε μια όμορφη κουκλίτσα και πάγαινε στην ευχή του Θεού… Κάποια στιγμή άρχισαν τα ζόρια. Τα xbox, τα iphones, οι τηλεοράσεις plasma και τα κέρατα τα δίφορα. Μα είναι γονείς αυτοί; Δεν έμαθαν στα παιδιά τους να ζητούν λογικά πράγματα; Εσύ πως τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά, δεν σε έχω ρωτήσει ποτέ… στείλε κανά email, δεν θα σου πέσει ο απαυτός σου… τεμπελχανά!