Ο ένας κοροϊδεύει, ο άλλος το παλεύει για να φανεί σπουδαίος
το μόνο που κατάφερε, να προκαλεί το Δέος
κι αυτό δεν είναι για καλό, όπως αυτός νομίζει
πιστεύοντας οι άνθρωποι
πως τρώνε μόνο ρύζι...
Ανόμοιοι οι άνθρωποι, ανόμοια μυαλά τους
εδώ ο κόσμος χάνεται και κείνοι το χαβά τους...
Όσο τ’ ανακατεύουνε, τόσο και τα χαλάνε
και τα παιδιά φωνάζουνε και τα μωρά πεινάνε...
Ο ένας όλο υπόσχεται και κάνει προφητείες
κοντεύουνε να ξεραθούν όλες πια οι φυτείες...
Ο άλλος ο πολέμαρχος ο φουκαράς ο Κλέαρχος
ποτέ του δεν κατάφερε μάθει μια ξένη γλώσσα...
πέτρες, βουνά και χώματα
παλεύουν στο μυαλό του
την... αυτοκρατορία του
που... λένε τα... βιβλία του...
Γέμισε ο κόσμος πτώματα,
κλάματα, αίμα, πόνο
κι’ αυτός... ανάβει το κερί στην Παναγιά Αμοργιανή...
και κάνει... τον σταυρό του !
Αιδώς !.... Δεν βρίσκεται κανείς
του πει πως κολυμπάει στην Άβυσσο
και πάει... εκεί π’ ανατριχιάζουνε ακόμα και τα ερπετά...
ΚΑΙ ο Χειραγωγός του..........................
σαν κλείσει τα ματάκια του..
Δεν θαν' πια Χορηγός του..............................
Αλλά αφού του πει... « ευχαριστώ »......
Θα είν’ ΚΑΙ Τιμωρός του..........................
Δεν θέλω να επεκταθώ... γιατί θα πω πάρα πολλά....
Δεν είναι μόνο αυτοί οι δυό
αλά αρκετοί ακόμα...
Που αγαπούν το λίπασμα....
Λατρεύουνε το Χώμα.....
Ανόμοιοι και όμοιοι.....
ΚΑΙ Χειραγωγημένοι....................
Two Steps From Hell………………
Νίκος Στυλιανού