στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
♦ Ο συλλογισμός βάσανο ανεξέλεγκτο.
♦ Δίλημμα εξαρτώμενο από την πολυπλοκότητα της συγχύσεως επικάθηται στην περιοχή των αλληλοσυγκρουόμενων προσλαμβανουσών και διαρρηγνύει τα ερμηνεύματα αφήνοντας στο υπόλοιπο την εντύπωση μιας πικρόχολης απόφασης.
♦ Άνθρωποι ενήλικης κρίσεως, εγκαταλελειμμένων ονείρων απολιθώματα, απολαμβάνουν με σαρκασμό την προσδιορισμένη εκ της ημερομηνίας ύψιστη επιλογή, ορίζοντας τοιουτοτρόπως τη διαφωνία τους με το προκαθορισμένο.
♦ Και θλιμμένη η πολυσύλλαβη σύνθετη έννοια του δήμου και του κράτους προσμένει ανήμπορη τις εξελίξεις.
♦ Και στις αποκλίσεις.
♦ Η δεξιά του τοπίου με όλες τις παραπομπές της, παρηκμασμένη, παλαιότροπη και παρωχημένη συνθηματολογεί, αριστερώς υποσχόμενη τη δυσμορφία των παρελθόντων χρόνων. Με τον Αντώνιο να απαγγέλλει στιχάκια σχολικής εορτής, την άθλια άρθρωση του δικαιολογήματος να δυσκολεύει την επιχειρηματολογία, και το λίκνισμα της χειρός να παραπέμπει την αίσθηση σε πρότυπα εφιαλτικής αναμνήσεως. Συνέχεια βραδύγλωσσου χαρακτήρος – φιλικώς προσκείμενη -, ρητορεία πρωτοβάθμιου διανοήματος, κλάσεως πρώτης αναγνώσεως, εκπλήσσει παντελώς τις δυνατότητες της αρτιότητας της ασυναρτησίας.
♦ Κυκλική αναπαραγωγή φωνηέντων συμφώνως προς τις ορέξεις των ανέμων οποιουδήποτε προσανατολισμού.
♦ Ο σοσιαλισμός του τοπίου με την απογοήτευση στραμμένη κι αντιμέτωπη. Χαμένο όνειρο στην πάροδο των χρόνων έμεινε παραμιλητό ιχνογραφημένο στους τοίχους με την αλευρόκολλα να σκοτεινιάζει την ελπίδα. Με τον Ευάγγελο να κυνηγά τις λέξεις της άκρατης ευλαλίας του. Νοημοσύνη τοποθετημένη στη στοματική κοιλότητα, φαιά ουσία περιπλεγμένη στην οδοντοστοιχία και γλώσσα πλαταγίζουσα να συναρμόζει τα δεδομένα όσο είναι αρκετό για να καταχωρισθεί το φαινόμενο στον κατάλογο των πιο παράξενων εκδηλώσεων της ευφυΐας. Αλαζονεία της ευφράδειας αναρτημένη στις σελίδες της ανυπαρξίας.
♦ Η αριστερά, εκτός του τοπίου και του χρόνου και του συναπαντήματος, περιφέρεται ασκόπως πλην σαφώς διατηρώντας την πολυτέλεια του απολύτου της διαμαρτυρίας. Συνθηματολογία κοπής αρχαιόχρονης, σκέψη λησμονημένου υπερσυντέλικου, με την καραμέλα να διατηρεί ανεξίτηλο το χρώμα της στο πέρασμα των αιώνων. Με τον Αλέξη, την Αλέκα, τον Φώτη με τα λεξήματα να αμφιβάλλουν για τον προορισμό τους και τη μοναξιά του ρομαντικού ονειροπόλου να μαζεύει στις χούφτες του το γιατί που ξέβρασε η πρόταση στην εκφώνησή της.
♦ Και πιο πίσω η Δώρα με το σύμφωνο το εσπέριο να ξεσηκώνει επακριβώς την πορεία του πατρός.
♦ Στο επιμύθιο, στο τέλος της γραμμής, τα ωά των όφεων, με το ράγισμα να μαρτυρά την εκκόλαψη και τα φαντάσματα απογυμνωμένα να ξεπηδούν μεταμφιεσμένα.
♦ Την πρώτη του Μαΐου, στη γιορτή, τα λουλούδια ξέχασαν τα χρώματα και τραγούδησαν ενώ η Ηγερία υπενθύμισε στο καλοκαίρι τον ερχομό του.
♦ Στον ουρανό το βαθυγάλανο ενοχλείται απ’ τα μεγάφωνα κι οι δρόμοι γεμίσαν με ταυτότητες. Χαρτιά πεταμένα, λόγια μπερδεμένα, τακτοποιημένα συνθήματα, βλέμματα απορίας να μαραζώνουν πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα.
♦ Περιμένοντας την επόμενη αλυσίδα της επιλογής τους.
Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ( Το Ποντίκι)
