Μια λατρεία που δεν λιγοστεύει με τα χρόνια ,
που δεν χάνεται με τον χωρισμό
και πως να λογαριάσεις τόση λαχτάρα.
Δεν θυμάσαι την αρχή
και δεν ελπίζεις το τέλος της
σαν πάντοτε σου φορτώνεται ξαφνικά ,
εκεί που λες πως της ξέφυγες.
Εκεί που λες ότι ρίζωσες εδώ μακριά..
Τότε ξεπετάγεται μες τις διπλωμένες θύμησες ,
φυλαγμένες στο συρτάρι των παιδικών σου χρόνων .
Κι έρχεται απρόσκλητη να σου τυραγνά τον ύπνο
τραβώντας σε πάλι εκεί.
Τότε....που...
Γνώριμη με κλειστά μάτια η κάθε πέτρα
κι ο κάθε δενδρόϊσκιος να μιλά στην καρδιά,
περιπλέκοντας τ'ονειροπόλημα
με τ'αλωνιού την χλόη.
Απέναντι το τραγούδι της θάλασσας
υμνούσε την νιότη
που αφηρημένη δεν τ,άκουγε,
στην βιασύνη της να τραβήξει γι 'αλλού.
Να βρει λαμπρότερο ήλιο .
(Τρομάρα της!)
Τώρα τον αντικρίζει
πίσω από τις ανοικτές πόρτες
που απαγορεύουν την έξοδο
και το ατέλειωτο ταξίδι
αφήνει πίσω του όλο και περισσότερα χρόνια
που την φορτώνουν ρυτίδα την ρυτίδα
Πόνο τον πόνο
και μια προσμονή
που καθόλου δεν της αρέσει
το κρύο σαλόνι
αφού στερείται το τζάκι ,
το συνδεδεμένο με της γιαγιάς τα παραμύθια .
Τόσο που πνίγεται με τις τυπικές επισκέψεις ,
σαν συνοδεύουν την υποκρισία στο χαμόγελο
που σε πρόδωσε τόσες φορές.
Τόσο που παραβαραίνει το ζύγι της πίκρας
πιότερο απ' τα καλά π,απόκτησες ,
ενώ η μυρωδιά του βασιλικού
με το ξεραμένο κλαδί του νοσταλγικό,
ανάμεσα στις παλιές φωτογραφίες ,
φορτωμένες νιάτα κι ελπίδες ,
δυναμώνει τον πόθο για μπρός πίσω..
Ελπίζεις μόνο να βρεις ακόμα την θέση σου .
Να μην βαρέθηκε να σε περιμένει
ξεχνώντας την υπόσχεση που της έδωσες τότε,
ότι εδώ θα θάψεις τα κόκκαλά σου .
Πολύ βαρύ το ξένο χώμα.