στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Σου μίλαγα για κείνη την ιστορία
Για κείνο το χωριό μες στο χιόνι
Που πάντα ήθελα να γράψω.
Αλλά η πορεία προς το χαρτί
Μοιάζει να βαραίνει σταδιακά
Μέρα με την μέρα.
Μες στους καπνούς από το τσιγάρο
Θυμάμαι να σου λέω μονολογώντας
Πόση θλίψη στάζει από την προωρότητα
Των πραγμάτων και των στιγμών.
Πως η ζωή είναι μια καλοστημένη απάτη
Με νικητή την απώλεια και την φθορά.
Τυλίχτηκες πιο σφιχτά στην κουβέρτα σου
Και μαζεύτηκες στην γωνιά του καναπέ.
Ένιωσα το σκοτάδι να μπαίνει στο δωμάτιο,
Να γλείφει το ταβάνι και να κυλά προς τα κάτω.
Σώσε με,θυμάμαι να ψιθύρισα μέσα μου.
Κι εσύ ξέφυγες από την γωνιά σου
Με πλησίασες και μου χαμογέλασες.
Στο πρώτο σου χάδι,το σκοτάδι τραβήχτηκε πίσω
Τρομαγμένο,δειλό,αιώνια ηττημένο.
Κι όταν με έβαλες στην αγκαλιά σου,
Αυτό χάθηκε προς τη θάλασσα,
Έπαιξε λίγο με τα κύμματα.
Ταρακούνησε το εμπορικό που άραζε
Κι έφυγε…
Πες μου για κείνο το χωριό μες στο χιόνι,
Μου είπες…
Το χιόνι έπεφτε σε μικρές νιφάδες στο χωριό
Καλύπτοντας τις στέγες και τα περβάζια των σπιτιών.
Μύριζε στον νυχτερινό αέρα έλατο
Και ξύλο σε φωτιά…
