Υπάρχουν στιγμές που η παιδική αφέλεια σαν πίδακας καυτού
νερού ζωηρά αναστατώνει τη σκέψη, μια σκέψη κουρασμένη
που αναζητά μια πέτρα να ξαποστάσει.
Λες και τώρα γεννηθήκαμε στης βιωτής τη μάχη αφήνοντας
πίσω θάνατο, συντρίμμια, δυστυχία ξεχνώντας πως υπήρξαμε
παιδιά μιας χαρωπής πολύβουης αλάνας.
Ασφυκτιούμε στα δεσμά κι’ όμως δεν αντιδρούμε, σκύβουμε
δουλικά τον αυχένα σε φεουδάρχες και χρυσό μα όχι στην
ύπαρξη μας περιφρονώντας στόλισμα διαμάντια και σμαράγδια.
Πως θα μπορέσουμε αλήθεια ν’ αποτινάξουμε όπως τον
κορνιαχτό από τα σανδάλια μας κάθε ζυγό που αιχμαλωτίζει
τα όνειρα, την ίδια τη ζωή μας;
Κλίνω γόνυ ευλαβικά σ’ αντρείους, συν άμα όμως σαν παιδί
ζηλεύω, όσους κατάφεραν στο βλέμμα μιας σύγχρονης
Μέδουσας να μην πετρώσουν.
'Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδος
Κωδικός Κατοχύρωσης Πνευματικών Δικαιωμάτων :00015-00048-8Α20ΜD91277JP6DB