στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Βαθύ το χρώμα βύσσινο
θυμίζει στο βαθύ του
τούτο το τώρα δειλινό
Γενάρη παγωμένου
κι’ ίσως ταιριάζει να το πω
και τ’ άρωμα πικρό, βαρύ
κι΄ η γεύση να ‘ναι πόνος
όπως και τότε, στέκομαι
να ‘μαι και πάλι μόνος.
Πάλι κι’ αυτό το σούρουπο
Γενάρη παγωμένου
το πώς και τότε θύμηση
ίδια στριφογυρίζει
διπλομαντάρει χρώματα
ζωής ξεθωριασμένα
μνήμες πορτρέτα θύμισες,
ναν ‘ όλα ξεχασμένα…
Γύρω σκιές και σιωπές
βεγγέρα τους κρατάνε
χωρίς καταλαβαίνουνε
πως την καρδιά πονάνε.
Τ’ όνειρο έγινε κρασί
στο άδειο το ποτήρι
σταγόνες του
π’ απόμειναν
στα χείλη τα βρεγμένα
άρωμα στην ανάσα μου
να δώσουν πριν παγώσουν
το όνομα σου για να πω
και το φωνάξω και το πω
πως…
δότης θα γίνω της καρδιάς
να μη ταφεί στο χώμα
να ζει αυτή να σ’ αγαπά
κι’ ας είναι σε άλλο σώμα
Νίκος Στυλιανού