στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Σφυρίγματα τρένων
ριπές που αναμοχλεύουν
μνήμες και χαμένες
προσδοκίες
σε υπόγεια στοά
με τεχνητούς κρύους ήλιους argon
Κι εγώ να στροβιλίζομαι Ρολόγια θηλιές Ακανόνιστα σχήματα Και τα παράθυρα του συρμού
στο άγριο βουητό
που λούζεται στο φως
του φθορίου
αναζητώντας την πηγή
να ξεπλύνω
τον χαμένο μου καιρό.
κρεμασμένα στο λαιμό
αφίσες περασμένων
χθεσινών ραντεβού
αφηρημένες γραμμές
μορφές θολές – φιγούρες
σβήνουν βιαστικά στο βλέμμα
που σταμάτησε
να αχνίζουν θαμπωμένα
από τη ζέστη
των αναπνοών
των θυμάτων
που για μιαν ακόμη μέρα
κινούνται καταδιώκοντας
άπιαστα όνειρα,
που φευγαλέα
κατεβάζουν την νύχτα
από τον ουρανό
διώχνοντας τους,
όλους..
γελώντας ειρωνικά !
Αύριο πάλι…
Νίκος Στυλιανού