στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ήταν που φύσαγε πολύ
και οι κεραίες κουρασμένες
να γέρνουν συνέχεια
στο βάρος του ανέμου
δεν προλάβαιναν
ή δεν θέλανε
να συλλάβουν όλες τις λέξεις
που ανόητες, ψεύτικες
και σαθρές
ξέφευγαν εδώ και κει,
σκόρπιες
χωρίς ποτέ
να φτιάχνουν την πρόταση
με το νόημα
που όλοι θέλανε
και προσμένανε
για να φωνάξουνε
με όλη τους την δύναμη
το δίκιο τους και το παρακαλώ τους
στην προσευχή τους
και στο δικαίωμα τους
το αναντίρρητο....
Το σήμα όλο και χαμήλωνε
η ένταση αδύνατη πλέον
έπνιγε κάθε προσδοκία..
Κι ερχόταν ο Χειμώνας
καυτός
με άρωμα απαίσιο
με τα αφρισμένα κύματα
να σβήνουν κάθε ελπίδα
να πνίγουν κάθε προσευχή
σε ότι πίστευε, σε ότι ψιθύριζε
γιατί έτσι του είχαν πει
περαστικοί κι αυτοί,
χαμένοι,
που προσπαθούσαν
και βιάζονταν, γιατί νόμιζαν
πως ήξεραν, πως γνώριζαν !..
μάταια όμως...
Και τα πτώματα να ξεβράζονται
στα βράχια
μακριά από κάθε τι
το ηρωικό
με τα μάτια ορθάνοιχτα,
τρομαγμένα
παραπονεμένα
μα και απορημένα,
βαμμένα με όλο
το φάσμα του γκρι
τις σκιές του μολυβί
και τις αποχρώσεις του μαύρου
στα μελανά ατελιέ του θανάτου
με τα λόγια τους πνιγμένα
παγωμένα, άκαμπτα σχήματα πλέον,
να περιμένουν ήσυχα
να ανοίξει η πόρτα του Παράδεισου
για να φωνάξουνε
με όλη τους την δύναμη
και να εκφράσουν
την ανείπωτη χαρά τους
για την Κατάκτηση
του Δικαιώματος τους
του Αναντίρρητου....
να ξαποστάσουν να δικαιωθούν
και να ζήσουν Επιτέλους
την Ζωή
της Αγάπης..
της αιώνιας πλέον !...
Που απ' αρχής αναζητούσαν
όταν ξεκινούσαν
το μακάβριο
και τυχερό τους
ταξίδι...
Νίκος Στυλιανού