Σιχάθηκα να ζω
Στης πόλης τον αχό
θα πάω σ’ ένα ταξίδι
απ’ όλους μυστικό
Σε μαγικά ακρογιάλια
Θα φύγω να σωθώ
να βλέπω τα ποστάλια
με γλάρους να πετώ
της αύρας την δροσιά
βάλσαμο στην καρδιά
τον ήλιου το στεφάνι
θα χω για συντροφιά
σαν το μικρό καράβι
σ’ ωκεανό θα βγω
να πάω να κοινωνήσω
το γαλανό νερό
Βαρέθηκα το γκρίζο
να βλέπω στα μπετά
Και το καυτό αεράκι
μου τρώει τα σωθικά
ψυχή μου πως αντέχεις
στο βούρκο να κυλάς
να πνίγεις σαν τη λάμια
τους χτύπους της καρδίας
στης άμμου το χρυσό
σαν κόκκος θα χαθώ
της νιότης μου το γέλιο
θα χω για φυλακτό
κι όταν βρεθείς εκεί
στο μαγικό νησί
ανατολή θα γίνω
και θα σου τραγουδώ