ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ψάχνω για ένα βήμα, ένα τραγούδι
Στο πράσινο τοπίο με τα λευκά στίγματα.
Στην απόλυτη ηρεμία,
Στην αναπόφευκτη τελική πύλη της πράξης.

Άγγελοι κλείνουν απαλά το κεφάλι τους,
Κοιτώντας με,
Άλλοι θέλουν να μου μιλήσουν,
Άλλοι να αλλάξουν το βλέμμα τους.
Ούτε αυτοί δεν καταλαβαίνουν!

Λίγοι στίχοι που θα συνοδεύσουν
Τις κινήσεις του σώματος μου,
Στα στροβιλίσματα που αρχίζω,
Αναμένοντας τον καβαλιέρο μου,
Να ενωθεί στον ρυθμό μου,
Να με μεταφέρει στον κόσμο του,
Όπου ο ήλιος δεν βασιλεύει ποτέ,
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή,
Σκοτάδι και πύρινα χρώματα
Μόνο χαράζουν τις σκιές!

Ένα βαλς φαντάζομαι,
Όλο αυτόν τον καιρό.
Τέλειος ρυθμός για τον μαυροφορεμένο,
Να με σφίξει σφιχτά,
Να με μεταφέρει προσεχτικά
Αέρινα.
Ένας τελευταίος χορός
Γεμάτος με συγκίνηση
Και δάκρυα.

Οι αναμνήσεις θα ξεπηδούν
Από το συρτάρι των αναμνήσεων,
Φερέφωνα του παρελθόντος
Και του αιώνιου αύριο.
Στην μαύρη αγκαλιά,
Του νυχτόβιου φίλου,
Που θα κρατήσει την υπόσχεση του!

Ακούγοντας μονάχα τους χτύπους της καρδιάς
Και των ποδιών μου στο υγρό χώμα
Θυμάμαι την Πέμπτη εκείνη,
Με μία πόρτα να κλείνει
Και το όνειρο να σβήνει για πάντα.
Στο σκοτάδι να βλέπω την αλήθεια
Και μοναδική αισιοδοξία η υπόσχεση
Των παντοτινών αναμνήσεων
Σε έναν φαύλο κύκλο αναζήτησης!

Να!... Ήρθε.
Ένας σωστός οικοδεσπότης,
Στο μεταμεσονύκτιο τοπίο των Ψυχών.
Αρχίζουν και πάλι να ανασαίνουν,
Να διψούν για μια πράξη ακόμη.
Με αγκαλιάζει με χάρη,
Ψυχρό το ρίγος που με διαπερνά,
Καθώς μία μία οι σκιές, δημιουργούν χορωδία,
Να συνοδεύσουν το χορό μου.
Ένα τελευταίο βαλς με τον Θάνατο!

Τα πόδια μου λυγίζουν,
Και χάνω την τελευταία ευκαιρία,
Στην αισιόδοξη ανατολή του ηλίου.
Μόνη να κινούμαι σκιά του είναι μου.
Εικόνες να έρχονται και να μένουν,
Θυμάμαι τα πάντα,
Τα ζω ξανά και ξανά,
Με τον πόνο και την αδιαφορία,
Αλλά και με την παρουσία του!

Η Υπόσχεση του τηρήθηκε,
Νεκρή με το βιβλίο των αναμνήσεων,
Ανοιχτό μπροστά μου.
Μια θυσία στην θέση κάποιου άλλου,
Με ένα δώρο όμως,
Που ο μαύρος παρτενέρ τήρησε.
Να μη ξεχάσω…

Την μία αγάπη!