στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη. Όλη η πόλη είχε τυλιχτεί στο σκοτάδι, ένα μαύρο μανδύα που δεν έλεγε να βγάλει από πάνω της. Δεν ήταν φυσιολογικό, μέσα Μαΐου, να μην έχει ανατείλει ο ήλιος εφτά η ώρα το πρωί. Αλλά αυτήν την ημέρα τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό. Ακόμη και το φεγγάρι, ύμνος κάθε μεγάλου ποιητή, είχε σταματήσει να κάνει την περιοδική του περιστροφή γύρω από τη γη. Είχε μείνει εκεί, στην ίδια θέση, από την αρχή της βραδιάς, αιματοβαμμένο.
Τα τέρατα που είχαν κατακλείσει την πόλη άφηναν κραυγές κάθε τρεις και λίγο. Ο Νίκος τις άκουγε από το δωμάτιο 205 στο 2ο όροφο του νοσοκομείου. Άλλες ερχότανε από μακριά και ίσα ίσα μπορούσε να τις διακρίνει, άλλες να τις άκουγε πιο καθαρά και προσδιόριζε ότι πρέπει να ερχόταν από την γύρω περιοχή. Η Φανή ύστερα από τόσο κλάμα ήταν εξουθενωμένη και κοιμότανε ήδη για καμία ώρα. Την κοίταξε στηριζόμενος πάνω στο πρεβάζι του παραθύρου να αναπνέει. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Είχε βρει γαλήνη στο καταφύγιο του ύπνου, κάτι που ο Νίκος δυσκολευόταν να βρει από καιρό. Πάντα ο ύπνος του ήταν ανήσυχος και οι εφιάλτες αναπόσπαστο κομμάτι του.
Ένα ουρλιαχτό που ακούστηκε έφερε τον Νίκο πάλι στην πραγματικότητα. Είχε αφαιρεθεί πάλι στις σκέψεις του, κάτι που συνήθιζε να κάνει πολύ τον τελευταίο καιρό. Το άκουσε και η Φανή που πετάχτηκε από τον ύπνο της τρομαγμένη. «Τι ώρα πήγε;». ρώτησε καθισμένη στο κρεβάτι. «Εφτά και δέκα είναι. Μόνο μια ώρα κοιμήθηκες. Πως αισθάνεσαι;», απάντησε ο Νίκος. «Σκατά. Δεν έχει ξημερώσει ακόμη. Πως θες να είμαι; Σκατά είμαι…» , σκέφτηκε ο Νίκος με ένα μικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Η Φανή δεν φάνηκε να το προσέχει καθώς κοιτούσε τα κομμάτια της καρεκλάς που βρίσκονταν στο πάτωμα. «Κρίμα, ήταν η αγαπημένη μου.», είπε με έναν ψεύτικο λυπημένο τόνο στη φωνή της.
Ο Νίκος πήγε να της απαντήσει αλλά έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ποδοβολητά και κραυγές ακούγονταν από παντού. Γύρισε απότομα και κοίταξε από το παράθυρο. Πέντε σκιές τρέχανε προς την είσοδο του νοσοκομείου. Λυκάνθρωποι. Γύρισε προς τη Φανή η οποία τον κοιτούσε έντρομη. «Πάρε τα πράγματα σου γρήγορα. Φεύγουμε!», φώναξε επιτακτικά. Για άλλη μια φορά άκουσε γυαλιά να σπανέ. Η μπροστινή είσοδος του νοσοκομείου είχε παραβιαστεί. Ήλπιζε ότι τα τέρατα θα έψαχναν το ισόγειο και τον πρώτο όροφο δίνοντας τους τη δυνατότητα να ψάξουν κάποια άλλη έξοδο από το νοσοκομείο. Όμως τους είχαν μυρίσει από καιρό και ήξεραν ακριβώς που βρίσκονταν. Με το πρώτο βήμα που έκανε στον διάδρομο ο Νίκος σέρνοντας κυριολεκτικά τη Φανή από πίσω είδε την πόρτα της κλινικής να ανοίγει προς τα μέσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη έσπρωξε τη Φανή πίσω στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα του θαλάμου τους. Την κοίταξε για μια στιγμή μόνο. Είχε χλομιάσει από τον φόβο της και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα ξανά.
«Δεν έχουμε χρόνο. Φέρε το κομοδίνο να μπλοκάρεις την πόρτα. ΤΩΡΑ!» Η Φανή ευτυχώς συνήλθε και έκανε όπως της πρόσταξαν. Όσο μετακινούσε το κομοδίνο, ο Νίκος με υπεράνθρωπη προσπάθεια και με την αδρεναλίνη στα ύψη, σήκωσε το κρεβάτι που ήτανε πιο κοντά στην πόρτα και το μετακίνησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς την πόρτα. Με το που άφησε το κρεβάτι πάνω στο κομοδίνο ακούστηκε το πρώτο χτύπημα. Ήταν εγκλωβισμένοι. Δεν μπορούσανε να πάνε πουθενά και τα τέρατα τους είχανε βρει. Είχε έρθει το τέλος.