στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Σωριασμένος στο πάτωμα, ανήμπορος να κινηθεί, κοιτούσε την πόρτα να τραντάζεται. Αμπαρωμένη όπως ήταν θα καθυστερούσε τα τέρατα για καμπόση ώρα. Στο τέλος όμως θα υποχωρούσε. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Κοίταξε την κοπέλα που ήταν δίπλα του και αναθάρρησε. Θα έκανε ότι μπορούσε για να τη προστατέψει.
«Φοβάμαι.», είπε με τρεμάμενη φωνή καθώς ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της. «Σσσσσς, είμαι εγώ εδώ. Δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό.»
«Φίλησε με δεν αντέχω άλλο.»
Ήταν το τελευταίο που περίμενε να ακούσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Γύρισε το κεφάλι του και της έδωσε ένα απαλό φιλί στα χείλη. Η Φανή όμως δεν τον άφησε να αποτραβηχτεί. Τον αγκάλιασε και άρχισε να τον φιλάει παθιασμένα. Πριν καλά καλά το καταλάβουν είχανε ξαπλώσει στο κρεβάτι. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και άρχισαν να βγάζουνε τα ρούχα τους με μικρά διαλείμματα παθιασμένων φιλιών.
Όταν μπήκε μέσα της, η Φανή άφησε ένα πνιχτό βογκητό. Δεν τους ένοιαζε τίποτα πλέον. Ούτε τα τέρατα που βρίσκονταν σε απόσταση τριών μέτρων ούτε το γεγονός ότι αυτή τη μέρα δεν είχε ανατείλει ο ήλιος. Το κρεβάτι άλλαζε θέση με κάθε τους κίνηση. Όταν έφτασε στον τοίχο άρχισε να τον χτυπάει ρυθμικά. Σε λίγο ακόμη και τα χτυπήματα στην πόρτα του 205 υπολείπονταν της έντασης των ουρλιαχτών της Φανής.
Ο Νίκος την έβαλε στα τέσσερα και άρχισε να την σφυροκοπάει με μανία.
Τα πρωτόγονα ένστικτα τον είχαν κυριέψει για άλλη μια φορά. Βαριανασαίνοντας έφτασαν και οι δυο στο αποκορύφωμα της ερωτικής πράξης. Έπειτα έμειναν αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι. «Ξέρεις τι θα ήθελα να κάνω τώρα; Μια βόλτα στην παράλια με το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό», είπε η Φανή πηγαίνοντας προς το παράθυρο. «Σήμερα δεν πρόσεξα καν ότι έχει πανσέληνο κλεισμένη όπως ήμουνα στην ντουλάπα. Είναι κόκκινο. Για φαντάσου…» Μόλις κατάλαβε τι είπε η Φανή πετάχτηκε όρθιος φωνάζοντας. «ΟΧΙΙΙΙΙ, ΜΗ ΤΟ ΚΟΙΤΑΣ.»
Αλλά το κακό είχε γίνει. Δεν είχε καμία σημασία που φώναζε με όλη του τη δύναμη να το παλέψει. Χρειαζόταν μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα για να αντισταθείς στην έλξη του φεγγαριού. Σωριάστηκε στο κρεβάτι και την έβλεπε να αλλάζει. Ήταν ένα αηδιαστικό θέαμα. Στο τέλος αυτό που έμεινε δεν έμοιαζε καθόλου με την γυναίκα που μόλις είχε πλαγιάσει μαζί της. Σήκωσε το κεφάλι της και άφησε μια δυνατή κραυγή. Την ίδια στιγμή η πόρτα υποχώρησε και άλλοι τρεις όμοιοι της μπήκανε στο δωμάτιο.
Λένε ότι λίγο πριν πεθάνεις βλέπεις την ζωή σου να περνά μπροστά από τα μάτια σου. Ο Νίκος όμως το μόνο που είδε ήταν σκοτάδι.
(συνεχίζεται)