Οι Λαμπαδηδρόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν εμπνέουν πια. Περπατάνε στον μοναχικό δρόμο της περιθωριοποίησης των ιδεών τους ολομόναχοι και εγκαταλειμμένοι από όλους όσους τους είχαν ακολουθήσει ως τώρα... Και αυτό γιατί δεν υπήρξαν ποτέ άξιοι Ηγέτες, πρωτοπόροι, καινοτόμοι, υπεύθυνοι και οραματιστές.... Συρμός... μπουλούκι.... χαβαλές που αρέσκοντο μόνο σε νόστιμα γεύματα εργασίας, εφήμεροι και κακοί πρωταγωνιστές τηλεοπτικών ειδήσεων. Δοκιμαστές γεύσεων και ...στάσεων ! Αυτό έχει καταγράψει η ιστορία... Αλλά αυτό καθόλου καλό δεν είναι. Αντίθετα καταγράφεται ως ποταπό και προσβλητικό για το ανθρώπινο είδος που πιστεύουν λανθασμένα ότι ανήκουν οι περισσότεροι !

Μια διαρκής ημέρα… μπορεί κανείς να την φανταστεί; Θα ήταν όχι μόνο επικίνδυνη… περισσότερο θα ήταν πληκτική… ίσως αφόρητα… όσο το αφόρητο μπορεί να νοηθεί με τα μέτρα της συνήθους εναλλαγής των ωρών, των καταστάσεων, των διαθέσεων…

Τι θα γινόταν όμως με την κατίσχυση της νύχτας; Με την ολοκληρωτική νίκη της έναντι της ημέρας;

Δεν λέω ‘του σκότους έναντι του φωτός’… γιατί τούτο προϋποθέτει και απαιτεί την φιλοσοφική διείσδυση σε έννοιες και σύμπαντα… και λέω τούτο να μην το ρισκάρω για σήμερα τουλάχιστον…

Οφείλει κανείς να στοχαστεί ιδιαίτερα πάνω σε όσα λαμβάνουν χώρα μπροστά στα (έκπληκτα;) μάτια μας τις τελευταίες ημέρες. Πολλοί είναι σοκαρισμένοι. Ίσως όχι αδικαιολόγητα. Και αυτό γιατί έκπληκτοι είναι πάντα όσοι ζουν στην εσωτερική σιωπή. Και θα έλεγα χειρότερα, στην εσκεμμένη αποχή από την πνευματική εργασία.

Νομίζω ότι γενικά έχουμε μεγαλώσει με την βεβαιότητα ότι πνευματικός άνθρωπος είναι περίπου αυτός που έχει εντυπωσιακό αριθμό βιβλίων στο σπίτι του ή έχει καταναλώσει εκατομμύρια σελίδων.

Πνευματικός μπορεί και μάλλον είναι ο άνθρωπος που εργάζεται πάνω στο γεγονός της ζωής. Και δεν χρειάζεται τις σελίδες και τις αναλύσεις για να αυτό- επαίρεται.

ΠΟΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΠΟΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ…

Ο ‘σημερινός’ άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος, του μέσου εισοδήματος –που δεν υπάρχει πλέον καθώς το μέσο έγινε πάτος και ο πάτος απόπατος – της μέσης ελληνικής οικογένειας, του ‘μεσαίου’ χώρου –κάτι μεταξύ… Αδώνιδος Γεωργιάδη και Ντόρας Μπακογιάννη δηλαδή – και των μεσαίων φιλοδοξιών –η υψίστη φιλοδοξία σήμερα είναι… να πάρεις σύνταξη! Όνειρο ζωής του 25χρονου!