καποια στιγμη του απειρου χρονου μου
εισαι κ εσυ
ενα τιποτα ενα μηδεν ενα κενο
μια νιρβανα απολυτης χαυνωσης
ενα ντελιριο καταστροφικης δημιουργιας
ομως ειτε εδω ειτε στο πουθενα
ομηριστης να γινω δεν μπορω
χαλαρος κ ανετος
ωραιος ως ελλην
ρυπαρος σαν φιλελλην
αφηστε με στο πληθος αφηστε με
κυκλοτερης η ασπιδα μου
τι δαφνες δεν της πρεπουν
μονο μνημοσυνα η λησμοσυνα
ακουστε αχαιοι
παιανες πληκτρολογιων
ερρεβωδεις συνθηματολογιες τοιχων
αν ολοι ειμαστε μονοι
αχρηστη φυση μας επλασε