Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Σύννεφα. Μπορεί να έρθει καταιγίδα. Σκέφτομαι ότι έτσι είναι και η ζωή μας. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να έρθει στο επόμενο πεντάλεπτο αλλά το αγνοούμε… Αφήνουμε τα λίγα λεπτά ήλιου που μπορεί να εμφανιστούν μένοντας πίσω από την κουρτίνα…Γιατί; Θα νυχτώσει γρήγορα… Χάνουμε στιγμές που δεν θα ξανάρθουν… Χάνουμε το μέγιστο που κρατάμε στο στήθος μας με την αναπνοή μας. Χάνουμε την ΖΩΗ

Κάθομαι στο υψηλότερο σημείο του πάρκου. Χειμωνιάτικο μεσημέρι. Ο ουρανός γαλανός , λίγο λευκό και φώς τον κάνουνε ξεκάθαρο… θλίβομαι! Γιατί να μην είμαστε έτσι και οι άνθρωποι;

Στο πεδίο της μάχης η δύναμη διαιρείται με το δυο. Στο δόρυ μου συμπολεμιστή αντιστοιχεί η ασπίδα σου και το αντίστροφο.To ΔΥΟ ανίκητο εκθετικά.

Ακούω μια φωνή και μετά ησυχία .Κλείνω τα μάτια , παραδίνομαι. Ταξιδεύω τόσο μακριά χωρίς να νιώθω τίποτα…O χρόνος άραγε να είναι αληθινός; Κενό. Πρέπει να βρίσκομαι στην άλλη άκρη του σύμπαντος , ίσως σε κάποια παραλληλία.

Θα σου κανει εντυπωση,

ομως οι δρομοι της ζωης σου

ειναι χαρτογραφημενοι στον εγκεφαλο σου

σαν πυξιδες,

ή σαν σβησμενοι φαροι.

Ο εξωτερικος κοσμος είναι αντανακλαση του εσωτερικου σου κοσμου.

Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.

Παρισι. 1977.

Διεθνης Διακήρυξη των Δικαιωματων των Ζωων