( Μικρό διήγημα για μια μεγάλη προσδοκία )

Ζω μόνη Δεν θυμάμαι από πότε Ο χρόνος έχει χάσει για μένα τη σημασία του Περνά Το γνωρίζω Μα δεν έχουμε πολλά-πολλά Μου λέει επιγραμματικά δυο τρεις κουβέντες Όπως: μάθε να συγχωρείς ή Αυτή είσαι αποδέξου το Γράφει ακόμα με τόνους, περισπωμένη στο μέτωπο μου, οξεία στα μάτια, θαυμαστικό που κατεβαίνει στο λαιμό, ιδίως όταν γέρνει και γέρνει συχνά ο λαιμός , όλο και πιο συχνά γέρνει ο λαιμός, μπροστά, σαν να υπάρχει στημένη μια αόρατη λαιμητόμος που ζητά τη θυσία του

Κι είναι κάτι άνθρωποι που λένε την πείνα τους μυρίζοντας ένα λουλούδι
που λένε τη δίψα τους ζητώντας λίγο ουρανό
έχουν ξερά τα χείλη μα δεν πειράζουν το μελίσσι
ξέρουν πως τους ετάχθη μοναξιά
Σκαλίζουν την αρχαία φωτιά
ζούνε τη στάχτη

Για σένα αποφεύγω να μιλώ Ούτε το όνομά σου δεν τολμώ να πω Σε είδα σκεπασμένη του ανθρώπου τις λύπες Πίσω απ΄ το δίχτυ των λυγμών Στης αναλήψεως σου Το Φως Μέσα από πάχνη εξατμισμένων θαλασσών σε είδα να ανατέλλεις

Μικρό διήγημα για μια μεγάλη καταστροφή

Βγήκε ο τρελός στη μέση της πλατείας Στη μέση αυτού που ήταν κάποτε η πλατεία για την ακρίβεια και τώρα μετά το βομβαρδισμό έγινε ένας σωρός από πέτρες, γυαλιά απ΄ τα γύρω καταστήματα, ανάμεσα τους φύλλα - το δέντρο εξαφανίστηκε, έγινε σύννεφο είπε ο τρελός- ένα καρό μαντήλι κοκκινόμαυρο και μια παλιά φθαρμένη τσάντα γεμάτη με χρυσαφικά που κάποιος ανεπιτυχώς προσπάθησε να γλυτώσει

" Ο τόπος μου είναι στο νερό Ιδρώτας Δάκρυα Θάλασσα Και το νερό μια αλύπητη πατρίδα Μια δεξαμενή ερειπίων "
Ανδρομάχη Άκη Δήμου

Τι είναι το ποίημα που δεν ποιεί; Που δεν προτείνει έναν καινούργιο κόσμο; Δεν γράφω ποιήματα Ξεθάβω κόκκαλα Καταγράφω την ταυτοποίηση Ποτέ δεν βρήκα άνθρωπο ολόκληρο Μνήμη ακέραια Απ΄ τους αιώνες, ένα πόδι, ένα χέρι Κρατώ ανθρώπινο κρανίο στάζει μέλι Να 'ναι ο Ονήσιλος; Δεν γράφω ποιήματα Μπλαστρώνω την πληγή Την πηγή της οδύνης Μα εκείνη ανοίγει πάλι Βγάζει υγρό πηχτό Ούτε νερό Ούτε αίμα Πηκτό απροσδιόριστο υγρό

Ποιο προαιώνιο σφάλμα μου εξοφλώ
Ότι καλό με βρίσκει δεν μπορώ
να το χαρώ
ότι καλό με βρίσκει καταστρέφω
Με την αφή, σαν τον τυφλό
χαρά ζητώ
κι όλο στο ίδιο ράγισμα επιστρέφω