Η ποίηση είναι παιδί της ομίχλης. Όπου οι όγκοι ξεπηδούν μετέωροι. Είναι παιδί της νύχτας. Όπου το μαύρο περιγράφει. Είναι παιδί της αμφιβολίας, όπου ο ποιητής διαρκώς υπαινίσσεται.

Οδυνηρή η αποσύνθεση                                                                                                                                                               Αποκαλύπτει πως η ομορφιά κρύβει μια αποκρουστική μούχλα.                                                                                                               Η αντανάκλαση στον καθρέφτη το επιβεβαιώνει.                                                                                                                                   Τώρα κι αυτός ράγισε, έσπασε.                                                                                                                                                                       Τα κομμάτια γεμίζουν το σκοτεινό δωμάτιο.                                                                                                                                          Όμως είναι τόσο αιχμηρά, που δημιουργούν πληγές στο κορμί.                                                                                                           Όλα θα καούν, παρόλο τον πόνο και τις φωνές.                                                                                                                                        Η πύρινη λαίλαπα διψά για ανεκπλήρωτα όνειρα.                                                                                                                                Ίσως η στάχτη να είναι η κάθαρση.

Είναι δύσκολο να καταλάβεις κάποιον χωρίς να ακούς τις λέξεις. Nα διαβάζεις τις σκέψεις του και τους φόβους του μέσα από την σιωπή, να αναγνωρίσεις την πραγματική ιστορία πίσω από το παραμύθι που ο ίδιος έχει πλάσει και έχει πιστέψει.

Κάποιος μου είπε ένα βράδυ πως η αναζήτηση στη ζωή δεν θα πρέπει να τελειώσει ποτέ. Δεν ξέρω γιατί αλλά αν και δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο το βράδυ ούτε καν αυτόν που μου το είπε, τα λόγια αυτά τα ακούω συνέχεια σαν ηχώ. Σήμερα όμως το βράδυ έχω την αίσθηση πως τίποτα δεν με αγγίζει. Πως απλά παρατηρώ από απόσταση την ζωή μου, χωρίς να νιώθω, όλο μου το σώμα είναι μουδιασμένο μόνο το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια.

Στα σπλάχνα τους βαθιά
η πικρή
η πικρότατη γνώση.

Μετρώντας τις μέρες εκείνες με τον γαλάζιο ουρανό ,την θάλασσα να ευωδιάζει αλμύρα και τον αίολο με τους ήχους του να στολίζει τα τοπία ,τα ερημικά από ανθρώπους.

Να κάθομαι κλεισμένος μοναχός ,στους τοίχους να γυρεύω ευτυχία. Ένα ποντίκι μπροστά από μια οθόνη να κρατώ  , από το χτύπημα των πλήκτρων να γυρεύω ευζωία. Με δεκάδες ανθρώπους να επιδρώ ,να παίρνω θάρρος να ρωτώ για την ζωή τους! Να μου εκμυστηρεύονται το  καθετί προσωπικό ,φίλος ξεχωριστός να είμαι…εφήμερος.

Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Δεν είμαστε σεισμογενής χώρα», ο διδάκτορας Πανεπιστημίου κ. Άγγελος Αγοραστός εντόπισε τα προβλήματα του έθνους μας στο ότι «βγαίνουμε στις συντάξεις απ τα 50 χρόνια μας», «ξοδεύουμε τα 36 απ τα 50 δις των ετήσιων εσόδων σε μισθούς και συντάξεις», «μεταθέτουμε τις ευθύνες» και άλλα παρόμοια.

Ο,τι κι αν μου πεις
εγώ πάντα θα γυρίζω πίσω
στην άλλη μας φωνή
στ’ άλλα φτερά που μας ταξίδευαν
σ’ εκείνα τα τραγούδια που βούιζαν στους κροτάφους
του χρόνου
σαν εγερτήρια σαλπίσματα
στις θάλασσες που αγαπήσαμε
στις θορυβώδεις σιωπές μας